Сплин - Чёрный Обелиск

Когда на горизонт, свинцовой мглой закрытый,

Ложится тяжкий день, как тягостная ночь,

И давят небеса, как гробовые плиты,

И сердце этот гнет не в силах превозмочь,

Когда промозглостью согнившего колодца

Hас давит тяжкий мир, когда в его тисках

Hадежда робкая летучей мышью бьется

И головой о свод колотится впотьмах,

Припев:

Тогда уходит жизнь, и катафалк огромный

Медлительно плывет в душе моей немой

И мутная тоска, мой соглядатай темный,

Вонзает черный стяг в склоненный череп мой.

Когда влачат дожди свой невод бесконечный,

Окутывая все тяжелой пеленой,

И скука липкая из глубины сердечной

Бесшумным пауком вползает в мозг больной,

И вдруг колокола, рванувшись в исступлении,

Истошный долгий вой вздымает в вышину,

Как сонм теней, чье смертное томленье

Упорной жалобой тревожат тишину,

Припев

Көкжиекте қорғасын тұманымен жабылған кезде,

Қатты күн ауыр түндей түседі,

Ал аспан құлпытастай қирады,

Ал жүрек бұл зұлымдықты жеңе алмайды,

Шіріген құдықтың суы болған кезде

Бізді ауыр дүние оның құшағында жатқанда езеді

Үміт қорқақ жарқанаттай соғады

Басы қараңғыда қоймаға соғылады,

Хор:

Одан кейін өмір кетеді, ал серт машинасы үлкен

Мылқау менің жанымда ақырын қалқып барады

Ал лайлы сағыныш, менің қара шпионым,

Ол менің иілген бас сүйегіме қара туды батырады.

Жаңбыр олардың шексіз шұңқырын сүйреткенде,

Барлығын ауыр пердеге орап,

Және жүректің тереңінен шыққан жабысқақ зерігу

Үнсіз өрмекші науқастың миына енеді,

Кенеттен қоңыраулар қобалжыды,

Жүректі жаралайтын ұзақ айқай биікке көтеріледі,

Көлеңкелер тобына ұқсайды, олардың өлімге ұшырауы

Қыңыр шағыммен олар тыныштықты бұзады,

Хор