Болезнь - Чёрный Обелиск

Люди души коптят на бездумном огне

И смеются от счастья, как дети …

А по чьей-то сутулой, склоненной спине

Хлещет плетью разгневанный ветер …

Hад шеренгой пустых, обезличенных лиц

Плавно реют бездумные грезы,

А по крышам домов и по стенам больниц

Льются чьи-то прозрачные слезы …

Тихо сердце стучит — это время мое,

Я поспешно седлаю коня.

Конь мой быстро домчит в те места, где поет

Желтый филин, встречая меня.

Хрупко светит луна.

Из хрустальных домов

Раздается то шепот, то смех.

Опускаюсь на дно, поднимаюсь со дна,

Растворяюсь, как кошка, во тьме …

Из простого огня соткан клетчатый флаг

Так же чисто, как льется вода …

Посмотри на меня, и я подам тебе знак —

Ты со мною теперь навсегда!!!

И сжималась душа, расширялся зрачок,

Мысли вялою шли чередой …

Время мчалось вперед, как гигантский волчок,

Сильно пущенный чьей-то рукой …

Год за десять и мимо вся жизнь пронеслась,

Мысли были, и канули в вечность …

Ты и сам не заметил, как нить порвалась:

Тишина, пустота, бесконечность …

Адамдар ойсыз отқа жанын түтете береді

Ал олар балаша қуана күледі...

Біреудің еңкейген жерінен еңкейген

Ашулы жел соғады...

Бос, тұлғасыз беттер сызығының үстінде

Ойсыз армандар ағып жатыр,

Ал үйлердің төбесінде, ауруханалардың қабырғаларында

Біреудің мөлдір көз жасы ағып жатыр ...

Тыныш жүрек соғады - бұл менің уақытым,

Мен атымды асығыс тақалаймын.

Менің атым сол ән салатын жерлерге тез жүгіреді

Сары үкі, менімен кездесу.

Ай жарқырайды.

Хрусталь үйлерден

Сыбыр, сосын күлкі естіледі.

Мен түбіне батып, төменнен көтерілемін,

Қараңғыда мысықтай ериді...

Қарапайым оттан дойбы ту тоқылады

Су аққандай таза...

Маған қара, мен саған белгі беремін -

Сен қазір менімен мәңгі біргесің!!!

Ал жан жиырылды, қарашық кеңейді,

Ойлар бірінен соң бірі баяу жүрді...

Уақыт зәулім шың сияқты алға,

Біреудің қолымен қатты ұшырылды ...

Он жылдан кейін және бүкіл өмір өтті,

Ойлар болды және мәңгілікке батты ...

Сіз жіптің қалай үзілгенін байқамадыңыз:

Тыныштық, бостық, шексіздік...