Вы слышите, грохочут сапоги - Булат Окуджава

Вы слышите, грохочут сапоги, и птицы ошалелые летят.

И женщины глядят из-под руки, вы поняли, куда они глядят?

Вы слышите, грохочет барабан?

Солдат, прощайся с ней, прощайся с ней.

Уходит взвод в туман, в туман, в туман.

А прошлое ясней, ясней, ясней.

А где же наше мужество, солдат, когда мы возврящаемся назад?

Его, наверно, женщины крадут, и, как птенца, за пазуху кладут.

А где же наши женщины, дружок, когда вступаем мы на свой порог?

Они встречают нас и вводят в дом, а в нашем доме пахнет воровством.

А мы рукой на прошлое вранье, а мы с надеждой в будущее, в свет.

А по полям жиреет воронье, а по пятам война грохочет вслед…

И снова переулком сапоги, и птицы ошалелые летят.

И женщины глядят из-под руки, в затылки наши круглые глядят…

Етіктің дүбірін естисің, жынды құстар ұшады.

Ал әйелдер қолтық астынан қарайды, олардың қайда қарап тұрғанын түсінесің бе?

Барабанның гуілдегенін естисіз бе?

Солдат, онымен қоштас, қош айт.

Взвод тұманға, тұманға, тұманға түседі.

Ал өткен күн нұр үстіне нұр, анық, анық.

Ал, қайсарлығымыз қайда қалды, солдат, біз қайтып оралсақ?

Әйелдер ұрлайтын шығар, балапандай кеудесіне тығып қояды.

Ал, біздің босағадан кірсек, біздің әйелдер қайда, досым?

Олар бізді қарсы алып, үйге кіргізеді, ал біздің үйден ұрлық иісі шығады.

Ал, өткен өтірікке қолымыз бар, келешекке, нұрға сенеміз.

Қарғалар егістікте семіреді, ал соғыстың өкшесінен кейін ...

Тағы да етік аллеядан өтіп, жынды құстар ұшып келеді.

Ал әйелдер қолтық астынан қарайды, дөңгелек бастарымыздың артына қарайды ...