Drouot - Barbara

Dans les paniers d’osier de la salle des ventes

Une gloire déchue des folles années trente

Avait mis aux enchères, parmi quelques brocantes

Un vieux bijou donné par quel amour d’antan

Elle était là, figée, superbe et déchirante

Les mains qui se nouaient, se dénouaient tremblantes

Des mains belles encore, déformées, les doigts nus

Comme sont nus, parfois, les arbres en novembre

Comme chaque matin, dans la salle des ventes

Bourdonnait une foule, fiévreuse et impatiente

Ceux qui, pour quelques sous, rachètent pour les vendre

Les trésors fabuleux d’un passé qui n’est plus

Dans ce vieux lit cassé, en bois de palissandre

Que d’ombres enlacées, ont rêvé à s’attendre

Les choses ont leurs secrets, les choses ont leurs légendes

Mais les choses murmurent si nous savons entendre

Le marteau se leva, dans la salle des ventes

Une fois, puis deux fois, alors, dans le silence

Elle cria: «Je prends, je rachète tout ça

Ce que vous vendez là, c’est mon passé à moi»

C'était trop tard, déjà, dans la salle des ventes

Le marteau retomba sur sa voix suppliante

Tout se passe si vite à la salle des ventes

Tout se passa si vite, on ne l’entendit pas

Près des paniers d’osier, dans la salle des ventes

Une femme pleurait ses folles années trente

Et revoyait soudain défiler son passé

Défiler son passé, défiler son passé

Car venait de surgir, du fond de sa mémoire

Du fond de sa mémoire, un visage oublié

Une image chérie, du fond de sa mémoire

Son seul amour de femme, son seul amour de femme

Hagarde, elle sortit de la salle des ventes

Froissant quelques billets, dedans ses main tremblantes

Froissant quelques billets, du bout de ses doigts nus

Quelques billets froissés, pour un passé perdu

Hagarde, elle sortit de la salle des ventes

Je la vis s'éloigner, courbée et déchirante

De son amours d’antan, rien ne lui restait plus

Pas même ce souvenir, aujourd’hui disparu

Аукцион үйінің өрілген себеттерінде

Гүрдірген отызыншы жылдардың құлаған даңқы

Кейбір барахолкалардың арасында аукционға қойылды

Кешегі махаббат сыйлаған ескі әшекей

Міне, ол қатып қалған, әдемі және жүректі ауыртты

Түйінген қолдар, Түйінбеген дірілдеген

Қолдар әлі де әдемі, деформацияланған, жалаңаш саусақтар

Қарашада ағаштар кейде қалай жалаңаш болады

Күнделікті таңертеңгідей, аукцион залында

Жұрт шуылдап, қызуы көтеріліп, шыдамсыз

Біраз тиынға сатып алатындар, оларды сату үшін

Енді жоқ өткеннің таңғажайып қазыналары

Бұл ескі сынған раушан төсегінде

Қандай тоғысқан көлеңкелер күтуді армандады

Заттың өз сыры, аңызы бар

Бірақ біз естуді білсек, заттар сыбырлайды

Балға көтерілді, аукцион залында

Бір рет, сосын екі рет, содан кейін үнсіз

Ол жылады: «Мен аламын, мен бәрін қайтарып аламын

Сенің мұнда сатып жүргенің менің өткенім».

Аукцион залында тым кеш болды

Балға оның жалынған дауысына түсті

Аукцион үйінде бәрі тез болады

Мұның бәрі тез болды, біз оны естімедік

Аукцион залындағы тоқылған себеттермен

Отыздағы жынды әйел жылады

Кенет оның өткенін көрді

оның өткенін айналдырыңыз, оның өткенін айналдырыңыз

Өйткені ол жадының тереңінен жаңа ғана пайда болды

Жадының тереңінен, ұмытылған жүз

Қадірлі бейне, Жадының тереңінен

Оның жалғыз әйел махаббаты, оның жалғыз әйел махаббаты

Хаггард, ол аукцион бөлмесінен шығып кетті

Оның бұлқылдаған қолында бірнеше купюраларды мыжылады

Жалаңаш саусақтарының ұшымен бірнеше есепшоттарды мыжылады

Жоғалған өткенге арналған бірнеше мыжылған вексель

Хаггард, ол аукцион бөлмесінен шығып кетті

Мен оның еңкейіп, жүрегі ауырып кетіп бара жатқанын көрдім

Оның кешегі махаббатынан оған ештеңе қалмады

Тіпті ол естелік емес, қазір жоғалып кетті