Пока не упаду - Артём Лоик

Бежать пока не упаду!

Единственное, что осталось мне в этом аду

Или «райском уголке»

Бежать пока не упаду

Через лес, через усталость, через «больше не могу!»

Нету жара в угольке!

Бежать пока не упаду!

Срывая каждый день руками яблоки в саду!

Быть богом и никем

Бежать пока не упаду!

И передать кому-то эстафету и судьбу

Что сжимаю в кулаке

Бежать пока не упаду!

Задыхаясь на бегу…

В это время не до круга мне семейного, не лгу!

Да, есть время не до друга, — мне, и время — не до губ,

Но нет времени, когда я вам скажу «мне не до букв»!

Пока не упаду:

Есть стол, а рядом стул, мой в которые я врос!

Там, где бумажный хруст, я променял на рост

Внутреннего мира, где нету белых полос

Где черная тропинка, как ночное небо прямиком до звезд!

Все тяжелее гнуть!

Писать, читать, просить еще песню, еще одну!

Только дайте слов, воды, дайте свое плечо!

Не знаю от чего устал, остыл, я честно не при чем!

Еще рифму!

Еще строку!

Каплю вдохновения

Пока не упаду… Сказать, — «пока не упаду»!

И впереди есть все, чего хотел, но тем не менее нет времени…

Нет времени когда я вам скажу

«мне не до букв»

Погостить или домой, по кривой или прямой

Крылом или ногой, на дне или на берегу

Уклоняться или плыть на карму собственной кормой!

Задай вопрос себе, — Бежать «пока не добегу»

Или «пока не упаду»!

Решенье за тобой!

Вспоминается мой сын, забывается строка…

И все меньше моих сил и все больше сука гор

Где все тише ваш «привет», — все отчетливей «пока» —

Не упаду!

Мне плевать на приговор, внутри

Еще хватает сил, чтобы добраться до того

Крутого поворота, где случиться дата, год

Когда остановлюсь, и надышусь, и пропаду

Устану сам или забросит мои нити кукловод

Со мною на батут и я достану, ноту ту, которая ведет ко сну

И буду счастлив, как с тобой в нашу первую весну

Пока опять не упаду

А может быть себе?..

Мен құлағанша жүгір!

Мен үшін бұл тозақта жалғыз нәрсе қалды

Немесе «жұмақ»

Мен құлағанша жүгір

Орман арқылы, шаршау арқылы, «Мен енді шыдай алмаймын!» арқылы.

Көмірде жылу жоқ!

Мен құлағанша жүгір!

Бақшада күнде өз қолыңызбен алма теру!

Құдай және ешкім болу

Мен құлағанша жүгір!

Ал таяқ пен тағдырды біреуге тапсырыңыз

Жұдырығыммен түйгенім

Мен құлағанша жүгір!

Жүгіріп бара жатып тыныс алу...

Бұл уақытта мен отбасылық шеңберде емеспін, өтірік айтпаймын!

Иә, досқа уақыт жоқ - мен үшін, ал уақыт - ерінге емес,

Бірақ, мен саған "әріптерге жетпеймін" деп айтатын уақыт жоқ!

Мен құлағанша

Үстел бар, оның қасында мен өскен орындық менікі!

Қағаз сынған жерде мен оны өсуге айырбастадым

Ақ жолақтары жоқ ішкі әлем

Түнгі аспан секілді жұлдыздарға тіке қара жол қайда!

Иілу қиындап барады!

Жазыңыз, оқыңыз, тағы бір ән сұраңыз, тағы бір!

Тек сөз бер, су, иығыңды бер!

Неліктен шаршағанымды, салқындағанымды білмеймін, шынымды айтсам, оған еш қатысым жоқ!

Көбірек рифма!

Тағы бір сызық!

Бір тамшы шабыт

Мен құлағанша... Айтуға – «жығылғанша»!

Алда мен қалағанның бәрі бар, бірақ уақыт жоқ ...

Саған айтатын уақытым жоқ

«Мен әріптерге көнбеймін»

Қал немесе үйде, қисық немесе түзу

Қанат немесе аяқ, түбінде немесе жағасында

Өзіңіздің арқаңызбен кармаға қарай қашыңыз немесе жүзіңіз!

Өзіңізге сұрақ қойыңыз - «мен жүгіргенше» жүгіріңіз

Немесе мен құлағанша!

Шешім сіздікі!

Менің ұлым есімде, желі ұмытылды ...

Ал менің күшім азайып, қаншық таулар көбейеді

Сіздің «сәлеметсіз бе» дегеніңіз тыныш болса, бәрі анық «сау болыңыз» -

Мен құламаймын!

Үкімге бәрібір, іштей

Оған жету үшін әлі де күш жеткілікті

Шұғыл бұрылыс, қай жерде болатын күні, жылы

Мен тоқтап, тыныс алғанда және жоғалып кеткенде

Мен өзім шаршаймын немесе қуыршақ менің жіптерімді лақтырады

Менімен бірге батутта, мен ұйқыға апаратын жазбаны аламын

Ал мен сенімен бірге біздің алғашқы көктемдегідей бақытты боламын

Мен қайтадан құлағанша

Ал, мүмкін өзіңізге?..