Печаль - Арктида

Падает с крыш домов

Вечер большого дня.

Здесь, в лабиринтах снов,

Кто-то зовет меня.

Мир заблудился во мгле,

Сердце одето в гранит,

Если ты есть на земле,

Руку ты мне протяни.

Вечер сулит мне печаль,

Бьется тоска о причал.

Веки мой город сомкнул,

Слушая звезд тишину.

Мысли уходят ввысь,

Солнце спешит за край,

Только прошу — дождись,

Только молю — узнай!

Блики чужих огней

Душу мою слепят,

Там, в лабиринтах дней,

Я разыщу тебя.

В мире усталых тревог

Я разделю каждый вдох,

Я разделю каждый миг,

Поровну — на двоих!

Төбелерден құлады

Үлкен күн кеші.

Міне, армандардың лабиринтінде

Маған біреу қоңырау шалып жатыр.

Дүние тұманда адасып кетті

Жүрек гранитпен киінген,

Жер бетінде болсаң,

Маған қолыңды соз.

Кеш маған мұңды уәде етеді

Сағыныш пирсті айналып соғады.

Қалам қабағын жапты,

Жұлдыздардың үнсіздігін тыңдау.

Ойлар көтеріледі

Күн шетінен асығады

Мен тек күтуіңізді сұраймын

Өтінемін, біліңіз!

Басқа адамдардың шамдарының жарқырауы

Менің жаным соқыр

Онда, күндердің лабиринтінде,

Мен сені іздеймін.

Шаршаған уайымдар әлемінде

Мен әр тынысты бөлісемін

Әр сәтімен бөлісемін

Бірдей - екіге!