Маятник жизни - Андем

Течет песок в часах бездонных,

И когти режут по стеклу,

Ручей мгновения обреченных

Спешит к последнему числу.

Минувших дней не тронет жалость,

Ведь жизнь была кристаллик льда,

Пройти ничтожный путь осталось,

И распрощаться навсегда.

Слезы, словно

Нежный хрусталь души,

Бездна сознания

Введет холод в кровь

Сердце застыло,

Но время опять спешит.

Маятник жизни

Качается вновь.

И в книгах мраморных суровых,

Где холод фраз, порой знобит,

Запишет завтра имя новых,

Чей облик вечностью размыт.

Течет песок в часах бездонных,

И когти режут по стеклу,

Спадет песчинка, добавляя

Минуту прошлого в мечту.

Түпсіз сағаттарда құм ағады,

Шыныға кесілген тырнақтар,

Қиямет сәтінің ағыны

Соңғы нөмірге асығыңыздар.

Өткен күндер аямайды,

Өйткені, өмір мұз кристалы болды,

Елеусіз жолдан өту қалды,

Және мәңгілікке қош айт.

Көз жасы сияқты

Жанның нәзік кристалы,

Сана тұңғиығы

Қанға суық тигізеді

Жүрегі мұздап

Бірақ уақыт тағы тез.

өмір маятнигі

Қайтадан тербеледі.

Ал қатты мәрмәр кітаптарда,

Сөздердің салқыны, кейде салқындаған жерде,

Жаңалардың атын ертең жазып қоямын,

Кімнің келбеті мәңгілік бұлдыр.

Түпсіз сағаттарда құм ағады,

Шыныға кесілген тырнақтар,

Бір түйір құм түседі, қосылады

Өткеннің бір минутын арманға айналдыру.