Волшебный горшочек - Анатолий Киреев

Манная каша — белый снег —

Ватными хлопьями с неба валит.

Где-то волшебный горшочек варит,

А добрый хозяин уснул навек.

Кажется, вымерло все вокруг.

Девочка к мальчику опоздала,

И ощущение пустого зала

Сердцем ее завладело вдруг.

Прячется в варежку кулачок,

Сверлит дырочку каблучок,

Слезки на колесках бегут из глаз

И кричат:"Не дого-не догонишь нас."

Манная каша — белый снег —

Ватными хлопьями с неба валит.

Где-то волшебный горшочек варит,

А добрый хозяин уснул навек.

Он заклинание забыл давно,

Может быть, заболел случайно…

Мраком покрыта эта тайна,

Нам разгадать ее не дано.

Прячутся в варежки кулачки,

Сверлят дырочки каблучки,

Слезки на колесках бегут из глаз

И кричат:"Не дого-не догонишь нас"

Манна ботқасы - ақ қар -

Аспаннан мақта түйіршіктері сияқты түседі.

Бір жерде сиқырлы қазан пісіріп жатыр,

Ал жақсы шебер мәңгі ұйықтап қалды.

Бәрі өліп қалған сияқты.

Қыз балаға кешікті,

Және бос залдың сезімі

Оның жүрегі кенеттен басып алды.

Жұдырықта тығылып,

Өкшеге тесік бұрғылау

Дөңгелектердегі жас көзден ағып жатыр

Ал олар: «Қуып жетпе, бізге жете алмайсың» деп айқайлайды.

Манна ботқасы - ақ қар -

Аспаннан мақта түйіршіктері сияқты түседі.

Бір жерде сиқырлы қазан пісіріп жатыр,

Ал жақсы шебер мәңгі ұйықтап қалды.

Ол сиқырды әлдеқашан ұмытып кеткен

Ол кездейсоқ ауырып қалған шығар...

Бұл жұмбақ қараңғылықпен көмкерілген

Оны шешуге бізге рұқсат жоқ.

Жұдырықтар қолғапта тығылып,

Пяткилерде тесіктерді бұрғылаңыз

Дөңгелектердегі жас көзден ағып жатыр

Ал олар: «Қуып жетпе, бізге жете алмайсың» деп айқайлайды.