Под диктовку дождя - Анатолий Киреев

В расписании дождей нет каникул,

Бьет водою по воде тихо — тихо.

Бродят двое под зонтом, бродят двое,

Мы не будем их пока беспокоить.

Кто-то тихо говорит хрипловато,

Стало небо, говорит, дыровато,

На еще один рассвет даровато.

Я кивнул ему в ответ виновато.

Лист осенний угодил под колеса,

А в глазах твоих застыл знак вопроса,

Знак вопроса, знак испуг, запятая,

Лето вскрикнуло, из рук улетая.

Золотой короной клен коронован,

Я смотрю, на этот клен, очарован,

Бродят двое под зонтом, бродят где-то,

Эти двое под зонтом — я и лето.

(Умеет же Анатолий Киреев, простыми вроде бы словами, задевать в нашей душе

что-то невидимое)

Жаңбырлы кестеде мерекелер жоқ,

Суды суға тыныш - тыныш соғады.

Қолшатырдың астында екі қыдырады, екеуі жүреді,

Біз оларды әзірге мазаламаймыз.

Біреу ақырын дауыстап сөйлейді

Аспан саңылауларға толы, дейді ол.

Тағы бір таңның атысы берілді.

Мен оған кінәлідей бас изедім.

Күзгі жапырақ дөңгелектердің астына түсті,

Ал сенің көзіңде сұрақ белгісі қатып қалды,

Сұрақ белгісі, қорқыныш белгісі, үтір,

Жаз айқайлады, қолдарынан ұшып.

Үйеңкіге алтын тәжі бар,

Мен мына үйеңкіге қызыға қараймын,

Екеуі қолшатырдың астында, бір жерде қыдыруда,

Қолшатырдың астындағы бұл екеуі мен және жаз.

(Анатолий Киреев қарапайым болып көрінетін сөздермен жанымызды қалай ауыртатынын біледі

көрінбейтін нәрсе)