Прощай и Бог с тобой - Александр Закшевский

Сколько лет, сколько зим?

— Это ты!

А мне даже не верится.

Ну, давай, посидим, ты расскажешь о жизни своей.

Только ты смущена — разговор между нами не клеится.

И торопишься ты распрощаться со мною скорей.

Неужели вот так ты уйдёшь и мы больше не встретимся?

Помнишь, нашу любовь и тот маленький летний причал?

Нам казалось тогда, что планета для нас только вертится.

Почему же ты так торопливо уходишь сейчас?

Не уходи, не убегай!

Останься рядом.

Я нашу встречу не такою представлял.

Не исчезай, не ускользай!

Прошу — не надо.

Я эти годы о тебе не забывал.

Не торопись, побудь со мной ещё немного.

Мосты успеешь между нами развести.

Остановись, постой, прошу я ради Бога!

Ведь будет время у тебя ещё уйти…

На тебя я смотрю — это ты, а мне даже не верится.

Сколько лет, сколько зим по тебе я безумно скучал!

Может, нам суждено было Небом нечаянно встретиться.

Почему же я вижу в глазах твоих грусть и печаль?

Неужели, вот так ты уйдёшь и сожжёшь за собой мосты?

Ну, давай, хоть минутку с тобою мы пОговорим.

Но, глаза отведя, вдруг вздохнула и тихо сказала ты,

Мол, прости и забудь и я счастлива снова… с другим…

Что ж, уходи!

Раз нашей встрече ты не рада.

Я нашу встречу не такою представлял.

Не оставайся, вижу знать тебе не надо,

Что эти годы о тебе не забывал.

Ты торопясь уйдёшь, не оглянёшься даже,

И каблучками застучишь по мостовой.

И добрых слов мне на прощание не скажешь.

Я крикну в след тебе: «Прощай и Бог с тобой!»

Ұзақ уақытта көрмеу?

- Бұл сен!

Ал мен тіпті сенбеймін.

Кәне, кел, отыр, өміріңді айтасың.

Тек сен ғана ұяласың – арамыздағы әңгіме бітпейді.

Ал сен менімен жақын арада қоштасуға асығасың.

Осылай кетесің, енді кездеспейміз бе?

Біздің махаббатымыз бен сол кішкентай жазғы пирстер есіңізде ме?

Сол кезде бізге планета тек біз үшін айналып тұрғандай көрінетін.

Енді неге асығыс кетіп бара жатырсың?

Кетпе, қашпа!

Жақын болыңыз.

Біздің кездесуді бұлай елестеткен жоқпын.

Жоғалып кетпеңіз, тайып кетпеңіз!

Өтінемін - жасама.

Осы жылдар бойы мен сені ұмытқан жоқпын.

Асықпа, менімен тағы біраз жүр.

Сіз біздің арамызда көпір құра аласыз.

Тоқта, тоқта, Алла разылығы үшін сұраймын!

Өйткені, сенің кететін уақытың болады...

Мен саған қараймын - бұл сенсің, бірақ мен тіпті сенбеймін.

Қанша жыл, қаншама қыс сені ессіз сағындым!

Аспанмен байқаусызда кездесіп қалуымыз керек шығар.

Неге мен сенің көздеріңнен мұң мен мұңды көремін?

Осылай тастап, артыңыздан көпірлерді өртеп жібересіз бе?

Кәне, кел, сенімен бір минут сөйлесейік.

Бірақ, көзіңді басқа жаққа бұрып, сен кенет күрсініп, ақырын айттың:

Ұна, кешір және ұмыт, мен тағы да бақыттымын... басқамен...

Ал, кет!

Өйткені, сіз біздің кездесуімізге риза емессіз.

Біздің кездесуді бұлай елестеткен жоқпын.

Қалмаңыз, білудің қажеті жоқ екенін түсінемін

Осы жылдар бойы мен сені ұмытқан жоқпын.

Асығыс кетесің, артыңа қарамайсың,

Ал сіз өкшеңізбен тротуарды түртіңіз.

Ал сен менімен қоштаспайсың.

Артыңнан айғайлаймын: «Қош бол, Алла жар болсын!».