Жёлтый ангел - Александр Вертинский

В вечерних ресторанах,

В парижских балаганах,

В дешевом электрическом раю,

Всю ночь ломаю руки

От ярости и муки

И людям что-то жалобно пою.

Звенят, гудят джаз-банды,

И злые обезьяны

Мне скалят искалеченные рты.

А я, кривой и пьяный,

Зову их в океаны

И сыплю им в шампанское цветы.

А когда наступит утро, я бреду бульваром сонным,

Где в испуге даже дети убегают от меня.

Я усталый, старый клоун, я машу мечом картонным,

И лучах моей короны умирает светоч дня.

Звенят, гудят джаз-банды,

Танцуют обезьяны

И бешено встречают Рождество.

А я, кривой и пьяный,

Заснул у фортепьяно

Под этот дикий гул и торжество.

На башне бьют куранты,

Уходят музыканты,

И елка догорела до конца.

Лакеи тушат свечи,

Давно замолкли речи,

И я уж не могу поднять лица.

И тогда с потухшей елки тихо спрыгнул желтый Ангел

И сказал: «Маэстро бедный, Вы устали, Вы больны.

Говорят, что Вы в притонах по ночам поете танго.

Даже в нашем добром небе были все удивлены».

И, закрыв лицо руками, я внимал жестокой речи,

Утирая фраком слезы, слезы боли и стыда.

А высоко в синем небе догорали божьи свечи

И печальный желтый Ангел тихо таял без следа.

Кешкі мейрамханаларда,

Париж стендтерінде

Арзан электр аспанында

Түні бойы мен қолымды бұлғаймын

Ашу мен азаптан

Ал мен адамдарға мұңайып ән айтамын.

Шыңғырған, шырылдаған джаз топтары,

Және зұлым маймылдар

Кесілген ауыздар маған жалаңаш қарады.

Ал мен, қисық және мас,

Мен оларды мұхиттарға шақырамын

Ал мен оларды шампан гүлдеріне құямын.

Таң атқанда мен ұйқылы-ояу бульварды жағалаймын,

Қорқыныштан балалар да менен қашады.

Мен шаршадым, кәрі сайқымазақпын, мен картон қылышты бұлғаймын,

Ал күннің нұры менің тәжімнің сәулесінде сөнеді.

Шыңғырған, шырылдаған джаз топтары,

Маймылдар билеп жатыр

Және олар Рождествоны жабайы тойлайды.

Ал мен, қисық және мас,

Пианинода ұйықтап қалды

Осы жабайы шу мен салтанат астында.

Қоңыраулар мұнарада соғып жатыр,

Музыканттар кетеді

Ал ағаш соңына дейін жанып кетті.

Лакилер шамдарды сөндірді

Ұзақ үнсіз сөйлеу

Ал мен енді бетімді көтере алмаймын.

Сосын сары періште сөніп қалған ағаштан үнсіз секірді

Сонда ол: «Байғұс маэстро, шаршадың, ауырып қалдың.

Түнде жезөкшелерде танго айтасың дейді.

Біздің мейірімді аспанымызда да бәрі таң қалды».

Қолыммен бетімді жауып, қатыгез сөзді тыңдадым,

Фракпен көз жасын сүрту, азап пен ұяттың көз жасы.

Ал көк аспанда Құдайдың шырақтары жанып тұрды

Ал мұңды сары Періште із-түзсіз ақырын еріді.