Пани Ирена - Александр Вертинский

Я безумно боюсь золотимтого плена

Ваших медно-змеиных волос.

Я влюблен в вше тонкое имя Ирена

И в следы ваших слез, ваших слез…

Я влюблен в эти гордые польские руки,

В эту кровь голубых королей,

В эту бледность лица, до восторга, до муки

Обожженного песней моей!

Разве можно забыть эти детские плечи,

Этот горький заплаканный рот,

И акцент вашей странно-изысканной речи,

И ресниц утомленный полет?..

А крылатые брови?

А лоб Беатриче?

А весна в повороте лица?

О, как трудно любить в этом мире приличий,

О, как больно любить без конца!

И бледнеть и терпеть и не сметь увлекаться,

И, зажав свое сердце в руке,

Осторожно уйти, навсегда отказаться

И еще улыбаться в тоске.

Не могу, не хочу, наконец, — не жeлaю!

И приветствуя радостный плен,

Я со сцены вам сердце, как мячик бросаю!

Ну!

Ловите, принцеса Ирен!

Мен сол алтын тұтқыннан ессіз қорқамын

Сіздің мыс жылан шашыңыз.

Мен сіздің Ирена деген нәзік есіміңізге ғашықпын

Ал сіздің көз жасыңыздың ізінде, сіздің көз жасыңыз ...

Мен осы мақтаншақ поляк қолдарына ғашықпын,

Көк патшалардың қанына,

Осы бозарған бетке, рақаттану, азаптау

Өлеңімнен күйдім!

Бұл балалардың иығын ұмыту мүмкін бе,

Бұл ащы көз жасы

Сіздің біртүрлі талғампаз сөйлеген сөзіңіздің екпіні,

Ал кірпіктердің шаршаған ұшуы ма?..

Ал қанатты қастар?

Ал Беатристің маңдайы?

Ал көктемгі бет кезегі?

О, бұл әдептілік әлемінде сүю қандай қиын,

О, шексіз сүю қандай азапты!

Бозарып, шыдаңыз, алданып қалмаңыз,

Ал жүрегімді қолымда ұстап,

Абайлаңыз, мәңгілікке тастаңыз

Және әлі күнге дейін ренжіген күйде күліңіз.

Мен алмаймын, қаламаймын, ақырында, мен қаламаймын!

Қуанышты тұтқынды қарсы алып,

Жүрегіңді доп сияқты сахнадан лақтырып жатырмын!

Жақсы!

Ұстаңыз, Айрин ханшайым!