То, что я должен сказать - Александр Вертинский

Я не знаю, зачем и кому это нужно,

Кто послал их на смерть недрожащей рукой,

Только так бесполезно, так зло и ненужно

Опускали их в вечный покой.

Равнодушные зрители молча кутались в шубы,

И какая-то женщина с искаженным лицом

Целовала покойника в посиневшие губы

И швырнула в священника обручальным кольцом.

Забросали их ёлками, закидали их грязью

И пошли по домам, под шумок толковать,

Что пора положить уже конец безобразию,

Что и так уже скоро мы все начнем голодать.

Но никто не додумался просто встать на колени

И сказать этим мальчикам, что в бездарной стране

Даже светлые подвиги — это только ступени

В бесконечные пропасти к недоступной весне!

Я не знаю, зачем и кому это нужно,

Кто послал их на смерть недрожащей рукой,

Только так бесполезно, так зло и ненужно

Опустили их в вечный покой.

Александр Вертинский

Неге және кімге керек екенін білмеймін,

Кім оларды өлімге жіберді сермеусіз қолмен,

Тек соншалықты пайдасыз, соншалықты зұлым және қажетсіз

Олар оларды мәңгілік тыныштыққа түсірді.

Бейжай көрермендер үнсіз тондарға оранып,

Және беті бұрмаланған кейбір әйел

Өлген адамды көгілдір ернінен сүйді

Және ол діни қызметкерге неке сақинасын лақтырды.

Оларды шыршалармен лақтырды, оларға балшық лақтырды

Үйге барып, бүркеншікпен сөйлесіп,

Масқараны тоқтататын кез келді,

Жақында бәріміз аштан өле бастаймыз.

Бірақ тізе бүгуді ешкім ойлаған жоқ

Ал мына жігіттерге айтыңызшы, бұл орташа елде

Тіпті жарқын ерліктердің өзі қадамдар ғана

Қол жетпес бұлаққа қарай шексіз тұңғиыққа!

Неге және кімге керек екенін білмеймін,

Кім оларды өлімге жіберді сермеусіз қолмен,

Тек соншалықты пайдасыз, соншалықты зұлым және қажетсіз

Олар оларды мәңгілік тыныштыққа түсірді.

Александр Вертинский