Мадам, уже падают листья - Александр Вертинский

На солнечном пляже в июне

В своих голубых пижама

Девчонка — звезда и шалунья —

Она меня сводит с ума.

Под синий berceuse океана

На желто-лимонном песке

Настойчиво, нежно и рьяно

Я ей напеваю в тоске:

Мадам, уже песни пропеты

Мне нечего больше сказать!

В такое волшебное лето

Не надо так долго терзать!

Я жду Вас, как сна голубого!

Я гибну в любовном огне!

Когда же Вы скажете слово,

Когда Вы придете ко мне?

И, взглядом играя лукаво,

Роняет она на ходу:

Вас слишком испортила слава.

А впрочем.

Вы ждите… приду!..

Потом опустели террасы,

И с пляжа кабинки свезли.

И даже рыбачьи баркасы

В далекое море ушли.

А птицы так грустно и нежно

Прощались со мной на заре.

И вот уж совсем безнадежно

Я ей говорю в октябре:

Мадам, уже падают листья,

И осень в смертельном бреду!

Уже виноградные кисти

Желтеют в забытом саду!

Я жду Вас, как сна голубого!

Я гибну в осеннем огне!

Когда же Вы скажете слово?

Когда Вы придете ко мне?!

И, взгляд опуская устало,

Шепнула она, как в бреду:

Я Вас слишком долго желала.

Я к Вам… никогда не приду.

Маусымдағы шуақты жағажайда

Көк пижамаларында

Қыз - жұлдыз және минкс -

Ол мені жынды етеді.

Мұхиттың көгілдір берсесінің астында

Сары-лимон құмында

Табанды, жұмсақ және құлшыныспен

Мен оған ренжіп ән айтамын:

Ханым, әндер айтылып қойған

Басқа айтар сөзім жоқ!

Осындай сиқырлы жазда

Ұзақ азап шегудің қажеті жоқ!

Мен сені көк түстей күтемін!

Мен махаббат отында өлемін!

Сөзді қашан айтасың,

Қашан маған келесің?

Ал, ойнақы түрімен,

Ол жолда құлап:

Сіздің атақ-даңқыңыз сізді тым құртып жіберді.

Және әлі.

Сіз күте тұрыңыз... Мен келемін!..

Содан кейін террассалар бос болды

Ал кабиналар жағажайдан алынды.

Және тіпті балық аулайтын қайықтар

Олар алыстағы теңізге кетті.

Ал құстар сондай қайғылы және нәзік

Олар таң ата менімен қоштасты.

Ал қазір бұл мүлдем үмітсіз

Мен оған қазан айында айтамын:

Ханым, жапырақтар түсіп жатыр

Ал күз өлімге толы сандырақта!

Қазірдің өзінде жүзім щеткалары

Олар ұмытылған бақта сарғайып кетеді!

Мен сені көк түстей күтемін!

Мен күзгі отта өлемін!

Сөзді қашан айтасың?

Қашан келесің маған?!

Ал, шаршап төмен қарап,

Ол сандырақтағандай сыбырлады:

Мен сені көптен бері аңсадым.

Мен... саған ешқашан келмеймін.