Жамэ - Александр Вертинский

Я помню эту ночь.

Вы плакали, малютка.

Из ваших синих, подведенных глаз

В бокал вина скатился вдруг алмаз.

И много, много раз я вспоминал

Давным-давно, давным-давно

Ушедшую минутку.

На креслах в комнате белеют ваши блузки;

Вот вы ушли — и день так пуст и сер.

Грустит в углу ваш попугай Флобер,

Он говорит «жамэ», он все твердит

«жамэ», «жамэ», «жамэ», «жамэ»

И плачет по-французски.

Бұл түн есімде.

Сен жыладың, кішкентайым.

Көк, сызылған көздеріңнен

Алмаз кенеттен шарап құйылған стақанға айналды.

Және талай рет есіме түсті

Баяғыда, баяғыда

Минут кетті.

Бөлмедегі орындықтарда сіздің блузкаларыңыз ағарады;

Осылайша сіз кетіп қалдыңыз - және күн өте бос және сұр.

Сіздің тотықұсыңыз Флобер бұрышта мұңаяды,

«Джейм» дейді, айта береді

«Джейм», «Джейм», «Джейм», «Джейм»

Және французша жылау.