В степи молдаванской - Александр Вертинский

Тихо тянутся сонные дроги

И, вздыхая, ползут под откос…

И печально глядит на дороги

У колодца распятый Христос.

Что за ветер в степи молдаванской!

Как поет под ногами земля!

И легко мне с душою цыганской

Кочевать, никого не любя!

Как все эти картины мне близки,

Сколько вижу знакомых я черт!

И две ласточки, как гимназистки,

Провожают меня на концерт.

Звону дальнему тихо я внемлю

У Днестра на зеленом лугу.

И Российскую милую землю

Узнаю я на том берегу.

А когда засыпают березы

И поля затихают ко сну,

О, как сладко, как больно сквозь слезы

Хоть взглянуть на родную страну!

Ұйқысы бар дақтар үнсіз созылады

Олар күрсініп, төмен қарай жүгіреді ...

Ал мұңайып жолдарға қарайды

Мәсіх құдықта айқышқа шегеленген.

Молдавия даласында қандай жел соғады!

Жер аяқ астында қалай ән салады!

Ал маған сыған жаны оңай

Көшпелі, ешкімді сүймейтін!

Осы суреттердің бәрі маған қаншалықты жақын,

Қаншама таныс шайтандарды көріп тұрмын!

Ал екі қарлығаш, мектеп оқушылары сияқты,

Олар мені концертке апарады.

Мен алысқа үнсіз қоңырау шаламын, тыңдаймын

Днестр маңында жасыл шалғында.

Ал орыстың қымбат жері

Мен сол жағадан танимын.

Ал қайыңдар ұйықтап жатқанда

Ал дала үнсіз ұйықтап жатыр,

О, қандай тәтті, көз жасы арқылы ауырады

Тым болмаса туған еліңе қара!