В голубой далёкой спаленке - Александр Вертинский

В голубой далекой спаленке

Твой ребенок опочил.

Тихо вылез карлик маленький

И часы остановил.

Все как было, только странная

Воцарилась тишина…

И в окне твоем туманная

Только улица видна.

И прошла ты, сонно-белая,

Вдоль по комнатам одна,

Опустила, вся несмелая,

Штору синего окна.

А потом, едва заметная,

Синий полог подняла,

И, как время, беспросветная,

Шевелясь, поникла мгла.

Стало тихо в дальней спаленке —

Синий сумрак и покой,

Потому что карлик маленький

Держит маятник рукой.

Блок.

А. 1917

Алыстағы көк жатын бөлмеде

Сіздің балаңыз қайтыс болды.

Кішкене ергежейлі үнсіз шықты

Ал сағат тоқтады.

Бәрі бұрынғыдай, тек біртүрлі

Тыныштық орнады...

Терезеңізде тұман

Тек көше көрінеді.

Ал сен өттің, ұйқылы ақ,

Бөлмелердің бойымен жалғыз,

Төмендеген, бәрі ұялшақ,

Көк терезе пердесі.

Содан кейін, әрең байқалды,

Көк шатырды көтерді

Уақыт сияқты, үмітсіз,

Қозғалып, қараңғылық сейілді.

Алыс жатын бөлмеде тыныштық орнады -

Көк ымырт пен тыныштық,

Өйткені ергежейлі кішкентай

Маятникті қолында ұстайды.

Блоктау.

А. 1917 ж