Снежная колыбельная - Александр Вертинский

Спи, мой мальчик милый, за окошком стужа,

Намело сугробы у нашего крыльца.

Я любовник мамин, а она у мужа

Старого, седого — твоего отца.

Так сказали люди, я любовник мамин,

Но не знают люди о моей любви.

Не смотри ж, мой мальчик, синими глазами,

И в темноте напрасно маму не зови.

Мама не вернется — мама любит мужа,

Старого, седого — твоего отца.

За окошком нашим тихо стонет стужа

И намело сугробы у нашего крыльца.

Ұйықта, балам, терезе сырты суық,

Біздің подъезде қар үйінділері болды.

Мен анамның сүйіктісімін, ол күйеуімен бірге

Кәрі, ақ шашты - сенің әкең.

Адамдар: «Мен анамның сүйіктісімін,

Бірақ адамдар менің махаббатымды білмейді.

Қарама, балам, көк көзді,

Ал қараңғыда анаңды бекер шақырма.

Анам қайтып келмейді - ана күйеуін жақсы көреді,

Кәрі, ақ шашты - сенің әкең.

Терезенің сыртында суық үнсіз ыңылдап тұр

Ал біздің подъезде қар үйінділері болды.