Оловянное сердце - Александр Вертинский

Я увидел Вас в летнем тире,

Где звенит монтекрист, как шмель.

В этом мертво кричащем мире

Вы почти недоступная цель.

О, как часто юнец жантильный,

Энергично наметив Вас,

Опускал монтекрист бессильно

Под огнем Ваших странных глаз…

Вот запела входная дверца…

Он — в цилиндре, она — в манто.

В оловянное Ваше сердце

Еще не попал никто!

Но однажды, когда на панели

Танцевали лучи менуэт,

В Вашем сонном картонном теле

Пробудился весенний бред.

И когда, всех милей и краше,

Он прицелился, вскинув бровь,

Оловянное сердце Ваше

Пронзила его любовь!

Огонек синевато-звонкий…

И под музыку, крик и гам

Ваше сердце на нитке тонкой

Покатилось к его ногам.

Мен сені жазғы тирде көрдім,

Монтекрист ара сияқты шырылдаған жерде.

Осы өлімге толы айқайлаған әлемде

Сіз дерлік қол жетпес мақсатсыз.

О, жастық жиі жұмсақ,

Сізді жігерлі белгілеп,

Монтекристті дәрменсіз түсірді

Біртүрлі көздеріңнің отының астында...

Міне, алдыңғы есік ...

Ол шляпада, ол пальтода.

Қалай жүрегіңе

Әлі ешкім ұрған жоқ!

Бірақ бір күні панельде болғанда

Сәулелер минуэт биледі,

Ұйқысыз картон денеңде

Көктемнің лебі оянды.

Қашан бәрінен де тәтті және әдемірек,

Ол көз алды, қасын көтеріп,

Қалай жүрегің

Оның сүйіспеншілігінен тесілген!

Жарық көкшіл дауысты ...

Ал музыка әуенімен айқайлаңыз және шырылдаңыз

Жүрегің жіңішке жіпте

Аяғына домалап түсті.