Наши встречи - Александр Вертинский

Наши встречи минутны, наши встречи случайны,

Но я жду их, люблю их, а ты?

Я другим не скажу нашей маленькой тайны,

Нашей тайны про встречи, мечты.

Разве можно глазам запретить улыбнуться?

Разве стыдно, другую любя,

Подойти и пройти, лишь глазами коснуться,

Лишь глазами коснуться тебя…

Кто же выдумал все эти «надо», «не надо»,

Надо только запомнить сберечь

И влюбленную ненависть гордого взгляда

И пожатье презрительных плеч.

Ведь расчерчены дни, лишь минуты бескрайни,

Ведь живут так недолго цветы.

Наши встречи — мгновенья, наши встречи случайны,

Но я жду их, люблю их, а ты?..

Біздің кездесулеріміз минуттық, кездесулеріміз кездейсоқ,

Бірақ мен оларды күтемін, мен оларды жақсы көремін, ал сен?

Кішкентай сырымызды басқаларға айтпаймын,

Кездесулер, армандар туралы құпияларымыз.

Көзіңіздің күліп кетпеуін болдырмау мүмкін бе?

Басқаны сүю ұят па,

Жақындап өтіңіз, көзіңізбен түртіңіз,

Тек көзіңмен тигіз...

Осының бәрін кім ойлап тапты «керек», «болмау керек»,

Тек сақтауды есте сақтау керек

Ал мақтаншақ көзқарасты сүйетін жек көрушілік

Және менсінбей иықтарыңызды көтеріңіз.

Өйткені, күндер тартылады, тек шексіз минуттар,

Өйткені, гүлдер ұзаққа созылмайды.

Кездесулеріміз сәт, кездесулеріміз кездейсоқ,

Бірақ мен оларды күтемін, мен оларды жақсы көремін, ал сен?..