Моя Сероглазочка - Александр Вертинский

Я люблю Вас, моя сероглазочка,

Золотая ошибка моя!

Вы — вечерняя жуткая сказочка,

Вы — цветок из картины Гойя.

Я люблю Ваши пальцы старинные

Католических строгих мадонн,

Ваши волосы сказочно длинные

И надменно-ленивый поклон.

Я люблю Ваши руки усталые,

Как у только что снятых с креста,

Ваши детские губы коралловые

И углы оскорбленного рта.

Я люблю этот блеск интонации,

Этот голос — звенящий хрусталь,

И головку цветущей акации,

И в словах голубую вуаль.

Так естественно, просто и ласково

Вы, какую-то месть затая,

Мою душу опутали сказкою,

Сумасшедшею сказкой Гойя…

Под напев Ваших слов летаргических

Умереть так легко и тепло.

В этой сказке смешной и трагической

И конец, и начало светло…

Мен сені сүйемін, менің сұр көзім,

Менің алтын қателігім!

Сіз кешкі қорқынышты ертегісіз,

Сіз Гойя суретіндегі гүлсіз.

Мен сіздің винтажды саусақтарыңызды жақсы көремін

Католиктік қатаң мадонналар,

Шашыңыз керемет ұзын

Ал тәкаппар жалқау садақ.

Мен сенің шаршаған қолыңды жақсы көремін,

Жаңа ғана айқыштан түсірілгендер сияқты,

Сіздің сәби ерніңіз маржан

Ал ренжіген ауыздың бұрыштары.

Маған интонацияның бұл жарқырауы ұнайды,

Бұл дауыс – шырылдаған кристал

Ал гүлді акацияның басы,

Ал сөзбен айтқанда көк перде.

Табиғи, қарапайым және мейірімді

Сіз, қандай да бір кек,

Ертегіге батқан жаным,

Гойяның ақылсыз ертегісі...

Сенің летаргиялық сөздеріңнің әуеніне

Өлу өте оңай және жылы.

Бұл ертегіде күлкілі және қайғылы

Соңы да, басы да нұрлы...