Маленькие актрисы - Александр Вертинский

Я знаю этих маленьких актрис,

Настойчивых, лукавых и упорных,

Фальшивых в жизни, ласковых в уборных

Где каждый вечер чей-то бенефис.

Они грустят, влюблённые напрасно

В самих себя — Офелий и Джульетт.

Они давно и глубоко несчастны,

В такой взаимности, увы, успеха нет.

А рядом жизнь.

Они не замечают,

Что где-то есть и солнце, и любовь,

Они в чужом успехе умирают

И, умирая, воскресают вновь.

От ревности, от этой жгучей боли

Они стареют раз и навсегда

И по ночам оплакивают роли,

Которых не играли никогда.

Я узнаю их по заметной дрожи

Горячих рук, по блеску жадных глаз,

Их разговор напоминает тоже

Каких-то пьес знакомый пересказ.

Трагически бесплодны их усилия,

Но, твёрдо веря, что дождутся дня,

Как бабочки, они сжигают крылья

На холоде бенгальского огня.

И, вынося привычные подносы,

Глубоко затаив тоску и гнев,

Они уже не задают вопросов

И только в горничных играют королев.

Мен бұл кішкентай актрисаларды білемін

Табанды, айлакер және қыңыр,

Өмірде жалған, шкафта ерке

Әр кеш сайын біреудің пайдасын көрсететін жерде.

Олар мұңды, бекер ғашық

Өз бетінше - Офелиос пен Джульетта.

Олар ұзақ және терең бақытсыз,

Мұндай өзара қарым-қатынаста, өкінішке орай, табыс жоқ.

Ал өмір жақын.

Олар байқамайды

Бір жерде күн де, махаббат та бар,

Олар басқа біреудің табысында өледі

Ал олар өлгенде қайта тіріледі.

Қызғаныштан, мынау жанып тұрған азаптан

Олар біржола қартаяды

Түнде олар рөлдерді жоқтайды,

Ешқашан ойналмаған.

Мен оларды айтарлықтай дірілден танимын

Ыстық қолдар, ашкөз көздің жарқырауымен,

Олардың әңгімесі де еске түсіреді

Кейбіреулер таныс қайталауды ойнайды.

Олардың күш-жігері қайғылы нәтиже бермеді,

Бірақ, олар күнді күтетініне нық сеніп,

Көбелектер сияқты олар қанатын күйдіреді

Жарқырауынның салқынында.

Ал кәдімгі науаларды алып,

Меланхолия мен ашуды терең ұялататын,

Олар енді сұрақ қоймайды

Ал королеваларды тек қызметшілер ойнайды.