Игуменья - Александр Вертинский

Хрупкая игуменья в полутемной нише,

Маленькая женщина с четками в руке.

В этой церкви сводчатой Вы не стали выше

Даже в этой мантии, даже в клобуке.

Справа — посох траурный с голубым сапфиром,

Плачут свечи тонкие и звенят слова.

Маленькая женщина, Вы порвали с миром,

Только память прошлого все еще жива.

И когда устанете Вы следить за хором,

И когда утратите символ слов святых,

Вы покоя ищете утомленным взором

У юного угодника в латах золотых.

Он похож… не правда ли?

Только тот был выше.

Маленькую женщину поднимал шутя…

И склонясь на посох свой в полутемной нише

Хрупкая игуменья плачет, как дитя.

Жартылай қараңғы тауашада нәзік аббат,

Қолында тәспі ұстаған кішкентай әйел.

Бұл күмбезді шіркеуде сіз бой көтерген жоқсыз

Тіпті мына халатта да, капюшонда да.

Оң жақта көк жақұты бар аза таяқшасы,

Жіңішке шамдар жылап, сөздер шырылдауда.

Кішкентай әйел, сен әлемді бұздың,

Тек өткен күннің естелігі ғана тірі.

Ал хорға ілесуден шаршағанда,

Әулиелердің сөздерінің символын жоғалтқанда,

Тыныштықты іздейсің шаршаған түріңмен

Алтын сауыт киген жас әулиеде.

Ол... ұқсайды, солай емес пе?

Тек оның бойы ұзын болды.

Ол кішкентай әйелді әзілдеп өсірді ...

Жартылай қараңғы тауашада таяғыңызға сүйеніңіз

Нәзік аббат баладай жылап отыр.