Безноженька - Александр Вертинский

Ночью на кладбище строгое,

Чуть только месяц взойдет,

Крошка-малютка безногая

Пыльной дорогой ползет.

Днем по канавам валяется,

Что-то тихонько скулит.

Ночью в траву забирается,

Между могилками спит.

Старой, забытой дороженькой

Между лохматых могил

Добрый и ласковый Боженька

Нынче во сне приходил.

Ноги большие и новые

Ей подарить обещал,

А колокольцы лиловые

Тихо звенели хорал…

«Боженька, ласковый Боженька,

Что тебе стоит к весне

Глупой и малой безноженьке

Ноги приклеить во сне?»

Түнде зират қатал,

Бір ай ғана көтеріледі,

Кішкентай сәби аяқсыз

Шаңды жолда жорғалау.

Күндіз арықтар бойымен аунайды,

Бірдеңе ақырын шырылдап жатыр.

Түнде шөпке шығу

Қабірлердің арасында ұйықтау.

Ескі ұмытылған жол

Кесілген бейіттердің арасында

Мейірімді және мейірімді Құдай

Бүгін түсімде келді.

Аяқтары үлкен және жаңа

Ол оған беруге уәде берді

Және күлгін қоңыраулар

Ән ақырын шырылдады...

«Құдай, мейірімді Құдай,

Көктемге не керек

Ақымақ және кішкентай аяғы жоқ

Аяқтарды арманда жабыстыру керек пе?