Алёнушка - Александр Вертинский

Все, что видывал — не видывал,

Что забыл — не позабыл,

Что давно в уме прикидывал,

Я бы в песню все сложил.

В ней бы плыли гуси-лебеди

За Окою в забытьи,

В тополином тихом трепете

Замирали б соловьи.

За избушкой в два окошечка,

Сам не знаю уж о чем,

Возле пня одна Аленушка,

Горевала б над ручьем.

А в ее ладони смуглые

Вдруг слетала бы с куста

Удивленная и круглая

Детской радости звезда…

Только песня есть красивее

И придумана не мной,

И зовут ее Россиею

И родимой стороной.

В ней за долами, за рощами,

И на всей земле одна

Деревушка есть в Орловщине

И избушка в два окна.

Все, что прожито и пройдено,

Все тобой озарено,

Милая навеки Родина,

Детства милое окно!

Көргенімнің бәрі - көрмедім,

Ұмытқаным – ұмытпадым,

Көптен бері ойымда не болды,

Мен бәрін әнге салар едім.

Онда қаз-аққулар жүзетін

Көздің ар жағында ұмытылып,

Тыныш теректе дірілдеп

Бұлбұлдар тоңатын.

Лашықтың артында екі терезеде,

Мен өзім туралы білмеймін

Жалғыз діңгек жанында Алёнушка,

Мен ағысқа қайғыр едім.

Ал оның алақандары қара түсті

Кенет бұтадан ұшып кететін

Таңқаларлық және дөңгелек

Балалар қуанышының жұлдызы...

Тек ән әдемірек

Және мен ойлап таппадым

Және олар оны Ресей деп атайды

Және туған жағы.

Онда алқаптардың артында, тоғайлардың артында,

Және бүкіл жер бетінде жалғыз

Орловщинада ауыл бар

Және екі терезесі бар саятшылық.

Мұның бәрі өмір сүрді және өтті

Бәрі сен арқылы жарықтандырылған

Қымбатты Отан мәңгілік,

Балалық шақтың тәтті терезесі!