Зимняя ночь - Александр Розенбаум

Ей-богу, грех в такую ночь

Не выйти на свидание к городу и снегу.

На улицы, шуршащие от бега, обветренных машин.

Увидеть отражение души в колодце чёрного двора

И вспомнить, вспомнить, вспомнить про вчера,

Уснувшее в заснеженной, уснувшее в заснеженной,

Уснувшее в заснеженной тиши, тиши, тиши…

Как белые ночные мотыльки, как белые ночные мотыльки,

Летают возле фонарей снежинки — пылинки вечности по имени Зима,

И белыми громадами дома, и белыми громадами дома

Нависли над безлюдьем тротуаров…

Зияя трещинами арок, по городу идёт зима.

О, сколь прекрасно это полотно, природой сотканное за ночь,

Какая щедрость в каждом из мазков!

Сугробами скамейки над рекой, едва подёрнуты туманом.

Нахохлившись, ворона на снегу чернеет — не отбилась бы от стаи…

Как часто ночью город дарит то, как часто ночью город дарит то,

Что утром мы порой, что утром мы порой, что утром мы порой не замечаем.

Как часто ночью город дарит то, что утром мы порой не замечаем.

Құдаймен ант етемін, мұндай түнде күнә

Қалаға және қарға кездесуге бармаңыз.

Көшелерде жүгіргеннен сыбдырлаған, ауа-райынан ұрған көліктер.

Қара ауланың құдығынан жанның көрінісін көр

Еске ал, есіңе, кешегі күнді,

Қарда ұйықтап, қарда ұйықтап,

Қар жамылған тыныштық, тыныштық, тыныштық...

Ақ түн көбелегідей, ақ түн көбелегідей

Қар түйіршіктері шамдардың жанында ұшады - Қыс деп аталатын мәңгілік шаң бөлшектері,

Үйдің ақ бөрілері де, үйдің ақ бөрілері де

Елсіз тротуарларда ілулі ...

Арқалары жарылған, қала арқылы қыс келе жатыр.

О, табиғат түнде тоқылған бұл мата қандай әдемі,

Әрбір соққыда қандай жомарттық!

Қар үйінділері, тұман әрең басқан өзен үстіндегі орындықтар.

Қарға қарға қара түске боялады - ол отардан адаспаған болар еді ...

Қала түнде не береді, түнде қала не береді

Таңертең кейде, таңертең бірде, таңертең кейде байқамаймыз.

Қала түнде біз кейде байқамайтын нәрсені таңертең береді.