Жираф-альбинос - Александр Розенбаум

Белый, белый жираф

Белым вороном жил,

По пустынной саванне печально бродил,

И никто из сородичей с ним не дружил,

С ним никто не дружил.

Разве он виноват

В том, что он альбинос,

В том, что грустно поник

Над землей длинный нос.

Издевались над ним,

Доводили до слез,

Альбинос, альбинос.

Плачет наш жираф много лет,

«Кто же, кто же мне поможет

Покрасить мою кожу в шоколадный цвет,

В шоколадный цвет, в шоколадный цвет?»

Бедный, бедный жираф от тоски похудел,

На уме лишь одно: «Что с того, что я бел?»

Но никто на вопрос отвечать не хотел,

Потому, что он бел.

Так и жил бы изгой в окружении зла,

Если б мимо него как-то раз не прошла

Молодая жирафа, стройна и бела.

Вот такие дела.

Ақ, ақ жираф

Ақ қарға болып өмір сүрген

Мен шөлді саваннада мұңайдым,

Туыстарының ешқайсысы онымен дос болған жоқ,

Онымен ешкім дос болған жоқ.

Ол кінәлі ме

Оның альбинос екенін

Бұл өкінішті солып

Ұзын мұрын жерден жоғары.

Олар оны қорлады

Көз жасына ерік берді

Альбинос, альбинос.

Біздің жираф көп жыл жылады,

«Кім, кім маған көмектеседі

Терімді шоколадты қоңыр түске боя

Шоколад түсті ме, шоколад түсі ме?

Бейшара, бейшара жираф меланхолиядан арықтады,

Ойымда бір ғана нәрсе бар: «Ендеше мен ақ болсам ше?».

Бірақ бұл сұраққа ешкім жауап бергісі келмеді.

Өйткені ол ақ түсті.

Демек, қуылған адам зұлымдықтың қоршауында өмір сүреді,

Егер мен оның жанынан бір рет өтпегенімде

Жас жираф, жіңішке және ақ.

Міне бітті.