Жеребёнок - Александр Розенбаум

Заболело сердце у меня среди поля чистого,

Расседлаю своего коня буйного да быстрого.

Золотую гриву расчешу ласковыми гребнями,

Воздухом одним с тобой дышу, друг ты мой серебряный.

Облака над речкою клубят, помню, в день гороховый

Из-под кобылицы взял тебя жеребёнком крохотным.

Норовил за палец укусить, всё козлил да взбрыкивал.

Понял я тогда: друзьями быть нам с тобою выпало.

Припев:

И с тех пор стало тесно мне в доме моём, и в весёлую ночь, и задумчивым днём,

И с тех пор стали мне так нужны облака, стали зорче глаза, стала твёрже рука.

Не по дням ты рос, а по часам, ворожён цыганкою.

Стала молоком тебе роса, стала степь полянкою.

Помню, как набегаешься всласть да гулять замаешься,

Скачешь, как чумной, на коновязь да в пыли валяешься.

Ну, а дед мой седой усмехался в усы, всё кричал:

«Вот шальной!

Весь в отца, сукин сын!

Тот был тоже мастак уходить от погонь,

От ушей до хвоста весь горел, только тронь!»

Никого к себе не подпускал даже с белым сахаром.

Мамку раз до смерти напугал, охала да ахала:

«Ой, смотри, сыночек, пропадёшь, с кручи дурнем сброшенный!»

Только знал я, что не подведёшь ты меня, хороший мой!

Так что, милый, скачи да людей позови,

Что-то обруч стальной сильно сердце сдавил!

Ну, а будет напрасным далёкий твой путь,

Ты себя сбереги да меня не забудь!

Заболело сердце у меня среди поля чистого,

Расседлаю своего коня буйного да быстрого.

Золотую гриву расчешу ласковыми гребнями,

Воздухом одним с тобой дышу, друг ты мой серебряный.

Золотую гриву расчешу ласковыми гребнями,

Воздухом одним с тобой дышу, друг ты мой серебряный.

Таза даланың ортасында жүрегім ауырды,

Мен жабайы және жүйрік атымды иемін.

Мен алтын жалды жұмсақ тарақтармен тараймын,

Мен сенімен бір ауаны жұтамын, күміс досым.

Бұлттар өзеннің үстінде бұралған, есімде, бұршақ күні

Биенің астынан мен сені кішкентай құлындай алдым.

Ол бармағын тістеуге тырысты, ешкі ұстады.

Мен сонда түсіндім: дос болу сен екеумізге түскен.

Хор:

Содан бері мен үшін үйімде, көңілді түнде де, ойлы күнде де лық толы болды.

Содан бері маған бұлт өте қажет болды, көзім өткірленді, қолым қатты болды.

Күн санап емес, сағат санап өстіңіз, сығанға сүйсіндіңіз.

Шық сенің сүтің болды, дала жайлау болды.

Жүрегіңе жүгіріп, кезіп жүргенің есімде,

Сіз оба сияқты мініп, бағанға мініп, шаңға шомыласыз.

Е, сұр атам мұртының арасынан жымиып: «Әй, әйтеуір!

«Бұл ақылсыз!

Бәрі де әкеңдей, қатынның баласы!

Ол қуудан қашудың да шебері болды,

Құлақтан құйрығына дейін жанып тұрды, тигізе бер!».

Ақ қант болса да қасына ешкімді жолатпады.

Мен анамды бір рет қорқыттым, ыңырсыдым:

«Ой, қарағым, балам, сен адасып кетесің, тік ақымақтан лақтырып кетесің!»

Тек сен мені жерге қаратпайтыныңды білдім, жақсыларым!

Сонымен, қымбаттым, секіріңіз және адамдарды шақырыңыз,

Болат құрсау жүректі қатты қысты!

Ұзақ жолың бекер болады,

Өзіңді сақта және мені ұмытпа!

Таза даланың ортасында жүрегім ауырды,

Мен жабайы және жүйрік атымды иемін.

Мен алтын жалды жұмсақ тарақтармен тараймын,

Мен сенімен бір ауаны жұтамын, күміс досым.

Мен алтын жалды жұмсақ тарақтармен тараймын,

Мен сенімен бір ауаны жұтамын, күміс досым.