Я – корабль конвоя - Александр Розенбаум

Впереди океан… Командир мой спокоен —

Безрассудство и риск у него не в чести.

Позади караван, я — корабль конвоя,

И обязан свой транспорт домой довести.

А мне тесно в строю, и мне хочется боя,

Я от бака до юта в лихорадке дрожу.

Но приказ есть приказ: я — корабль конвоя.

Это значит, себе я не принадлежу.

Третьи сутки идем.

Солнце палубу греет.

Не поход боевой, а шикарный круиз.

И расслабился транспорт, навалился на леер,

Что с гражданских возьмешь?

Только я не турист.

Я-то знаю, чего тишина эта стоит,

Я готов каждый миг опознать их дозор.

Аппараты на «товсь!», я — корабль конвоя,

Я-то знаю, что значит подставить свой борт.

Ну, накаркал: «Полундра!», выдал пеленг акустик.

Чуть правее по курсу шум винтов сзрезал ночь.

Веселее, ребята, не давай волю грусти,

Ждал я этой минуты и смогу вам помочь!

Мы догоним ее.

Но зачем?

Что такое?

Почему «стоп машина!»

и я в дрейфе лежу?

Почему я не волен?.. Почему я в конвое?..

Почему сам себе я не принадлежу.

Почему я не волен?.. Почему я в конвое?..

Почему сам себе я не принадлежу…

Громом сотни стволов салютует нам база,

Обознались, наверно, я ведь шел, как овца.

В море я за врагом не погнался ни разу

И в жестоком сражение не стоял до конца.

Кто спасет мою честь?

Кто их кровью умоет?

Командир, я прошу, загляни мне в глаза.

И сказал он в ответ: «Ты — корабль конвоя.

Мы дошли, значит, этим ты все доказал!»

Мұхиттың алдында ... Менің командирім сабырлы -

Ақылсыздық пен тәуекел оның құрметіне жатпайды.

Керуеннің артында мен конвой кемесімін,

Және ол көлігін үйіне әкелуге міндетті.

Мен қатарда қысылып қалдым, мен күрескім келеді,

Мен безгегінен нәжіске дейін дірілдеп жатырмын.

Бірақ бұйрық - бұл бұйрық: мен конвой кемесімін.

Бұл менің өзіме тиесілі емес екенімді білдіреді.

Үшінші күні барамыз.

Күн палубаны жылытады.

Жауынгерлік науқан емес, сәнді круиз.

Ал көлік босаңсып, рельске құлады,

Сіз бейбіт тұрғындардан не аласыз?

Тек мен турист емеспін.

Мен бұл үнсіздіктің құнын білемін

Мен олардың сағаттарын әр сәтте тануға дайынмын.

«Товс!» Аппараттары, мен конвой кемесімін,

Мен сіздің тақтаңызды ауыстырудың не екенін білемін.

Ол: «Полундра!» деп айқайлады, акустика мойынтіректі берді.

Жол бойымен сәл оңға қарай, винттердің шуы түнді үзді.

Көңілдірек, балалар, қайғыға жол бермеңдер,

Мен осы сәтті күттім және мен сізге көмектесе аламын!

Біз оны қуып жетеміз.

Бірақ неге?

Не болды?

Неліктен «көлікті тоқтат!»

ал мен дрейфте жатырмын ба?

Неге бос емеспін?.. Неге эскортта жүрмін?..

Неге мен өзіме тиесілі емеспін.

Неге бос емеспін?.. Неге эскортта жүрмін?..

Неге мен өзіме тиесілі емеспін...

Жүздеген діңгектердің күркіреуімен база бізді қарсы алады,

Қой сияқты жүргендіктен мені таныған шығар.

Теңізде мен ешқашан жауды қуған емеспін

Ал кескілескен шайқаста соңына дейін шыдаған жоқ.

Менің абыройымды кім сақтайды?

Оларды кім қанмен жуады?

Командир, менің көзіме қарауыңызды сұраймын.

Және ол жауап ретінде: «Сендер конвой кемесіңдер.

Біз жеттік, ендеше сен бәрін дәлелдедің!».