Воскресение - Александр Розенбаум

Ах, как хлеб стоял,

Раболепствуя,

Перед ветром, рвущим колосья ржи.

Озерцо цвело,

И лицом в село

Я уткнулся возле сырой межи.

Где-то конь заржал,

Поплыла баржа

По реке, что от мамки в пяти верстах.

А я на той барже

Был тогда блажен,

Да и жизнь была, как цветок, проста.

Но разросся куст,

Ягода в соку —

Потекла через пальцы чужим вином.

Бессеребреник,

По поребрикам

Я в обнимку ходил со своей виной.

Город гнал в листву,

Барабанов стук

Отзывался жалейкой в груди легко,

Свежим воздухом,

Ливнем, грозами

И дурманом навозным, и молоком.

Шинелькой серою

С Надеждой, Верою

Мы укрывались летним сном.

Хватало неба нам,

Любови не было —

Она крутила не со мной.

И как-то просто так

Вдруг стали взрослыми,

А старики нашли заветный ключ

В поля печальные,

Куда отчаянно

Я каждой осенью стремлюсь.

Канитель моя

В грандотель «Хайат»

Покатилась клубком под Витька баян.

Раскачалась высь,

Закричала выпь,

И очнулся я в белой палате пьян.

Санитар-«качок»,

Раззудись плечо,

И сестричка — с ума от неё сойти.

И пуста уха,

И черёмуха

Мне шептала в окно: «Это сердца тиф».

А я и знать не знал,

Что это добрый знак,

И зарывался глубже в снег

Прохладной простыни.

На сердце оспины,

Хотелось спрятаться от всех.

А я и знать не знал,

Что это добрый знак,

И всё смотрел на купола

Златоголовые.

Чума еловая

Меня опять к себе звала.

Ел укромно я

Всё скоромное

И хоромов не знал, и душил свой смех,

Но прицепной вагон,

Как со дна багор,

Подхватил, потащил мою душу вверх.

И полез кормить

Перелесками

Малых пташек и зайцев, как дед Мазай.

И на меня опять

Сошла благодать,

И опять заблестели мои глаза.

И снова серою

Шинелькой с Верою

Мы укрываемся в ночи.

Надежда-молодость,

Нам с ней не холодно.

Любовь на выселках кричит.

Пусть подождёт та дверь,

Куда уйду навек,

Однажды взяв заветный ключ

В поля печальные,

Куда отчаянно

Теперь я больше не стремлюсь.

Пусть подождёт та дверь,

Куда уйду навек,

Однажды взяв заветный ключ

В поля печальные,

Куда отчаянно

Отныне больше не стремлюсь.

О, нан қалай тұрды

қызметші,

Қара бидайдың құлағын жыртқан жел алдында.

Көл гүлденді

Ал ауылға қарайды

Мен дымқыл шекараға жақын жерде тығылдым.

Бір жерде жылқы киісіп қалды

Баржа қалқып кетті

Анадан бес шақырым жерде жатқан өзеннің бойында.

Ал мен сол баржадамын

Сол кезде бата алды

Иә, өмір гүл сияқты, қарапайым болды.

Бірақ бұта өсті

Шырындағы жидек -

Бөтен шараптың саусақтарымен ағып өтті.

Күміссіз,

Жол жиектерінің бойында

Мен өз кінәммен құшақтасып жүрдім.

Қала жапыраққа кірді,

барабан соғуы

Кеудедегі аяушылықпен жауап берді,

Таза ауа

Жаңбыр, найзағай

Ал тезек, сүт.

Сұр түсті пальто

Үмітпен, сеніммен

Біз жазғы арманда жасырындық.

Бізге аспан керек еді

Махаббат болған жоқ

Ол менімен айналмады.

Және қалай болғанда да солай

Кенеттен ересектерге айналады

Ал қарттар болса қадірлі кілтті тапты

Қайғылы өрістерде

Қайда үмітсіз

Мен әр күзде ұмтыламын.

Маған бер

Grand Hotel Hyatt қонақүйіне

Витка түймелі аккордеонының астында допқа айналдырылды.

Биіктіктер тербелді

Ащы айқайлады

Ал мен ақ бөлмеде мас болып ояндым.

Медбике - «джек»,

Иығыңызды босатыңыз

Ал әпке - онымен бірге жынды болыңыз.

Және бос құлақ

Және құс шие

Ол маған терезеден сыбырлады: «Бұл сүзектің жүрегі».

Ал мен тіпті білмедім

Қандай жақсы белгі

Қарға тереңірек үңілді

Салқын парақтар.

Шешек жүрегінде,

Мен барлығынан жасырғым келді.

Ал мен тіпті білмедім

Қандай жақсы белгі

Және күмбездерге қарай берді

Алтынбастар.

Шырша оба

Ол маған қайта қоңырау шалды.

Мен оңаша тамақтандым

Барлығы қарапайым

Ол зәулім үйлерді білмеді және оның күлкісін басып қалды,

Бірақ тіркеме көлік

Ілмектің түбінен шыққандай,

Көтердім, сүйреді жанымды.

Және тамақтандыру үшін көтерілді

емдейді

Мазай атасындай кішкентай құстар мен қояндар.

Және тағы маған

Грейс төмен түсті

Және тағы да көзім жарқырап кетті.

Және тағы да сұр

Верамен шинель

Түнде жасырамыз.

Үміт – жастық

Біз онымен суық емеспіз.

Елді мекендерде махаббат сайрап жатыр.

Сол есік күте тұрсын

Мен мәңгілікке қайда барамын

Бірде қымбат кілтті алып

Қайғылы өрістерде

Қайда үмітсіз

Енді мен енді ұмтылмаймын.

Сол есік күте тұрсын

Мен мәңгілікке қайда барамын

Бірде қымбат кілтті алып

Қайғылы өрістерде

Қайда үмітсіз

Бұдан былай мен бұдан былай ұмтылмаймын.