Тётя Маня - Александр Розенбаум

Расчудил мороз на стеклах на узорчатых,

И Полкан заснул в натопленых сенях.

Доставай-ка, тетя Маня, помидорчики,

Собирай на стол, любезная моя.

Ах, тетя Маня, что же ты со мною сделала?

К твоим морщинистым рукам я прикипел.

И в лето красное, и в зиму белую

Припасть губами к твоим пальцам я хотел.

Тетя Маня, мы с тобой лет семь не виделись,

Все шатало, все носило по углам.

Зря ты, тетя Маня, на меня обиделась,

Не по доброй своей воле был я там.

Мне часто снился запах яблочек антоновских,

Что на зубах хрустели, падая с ветвей,

Костры далекие, дым над затонами,

В которых я мальцом рыбалил окуней.

Только окунь с той поры в реке не водится.

Раскидало, расшвыряло всех ребят.

Так давай же, тетя, выпьем за здоровьице,

Чтоб его побольше было у тебя.

Ах, тетя Маня, я сто лет тебе намеряю,

Молиться буду, хоть не верую в Христа,

Чтобы ждала всегда и чтобы верила,

И чтобы знала, что такое красота.

Аяз өрнекті шыныға сүрінді,

Ал Полкан жылытылған дәлізде ұйықтап қалды.

Ал, Маня апа, қызанақ,

Үстелге жина, қымбаттым.

Әй, Маня апай, сіз маған не істедіңіз?

Мен сенің мыжылған қолыңа байланып қалдым.

Ал жазда қызыл, қыста ақ

Мен ернімді саусақтарыңызға салғым келді.

Маня апай, көрмегенімізге жеті жыл болды

Барлығы дірілдеп, бәрі бұрышта болды.

Маған бекер ренжідіңіз, Маня апай,

Ол жерде болуым өз еркіммен болған жоқ.

Мен Антоновтың алмасының иісін жиі армандайтынмын,

Бұтақтардан құлаған тістерге не сықырлады,

Алау алыс, түтін арық сулар үстінде,

Онда мен бала кезімде алабұға аулайтынмын.

Сол уақыттан бері өзеннен тек алабұға табылмаған.

Жігіттердің бәрі шашырап, шашырап кетті.

Ендеше кел, апа, денсаулығыңызға ішейік,

Сізде көбірек болуы үшін.

Ой, Маня апай, мен сізге жүз жылға ниет етемін,

Мен Мәсіхке сенбесем де, дұға етемін,

Әрқашан күту және сену

Және сұлулықтың не екенін білу.