Суд над гитарой - Александр Розенбаум

Я вчера устроил над своей гитарой суд

И приговорил ее к расстрелу.

Изменила голосу,

Подрубила она сук,

На котором столько лет сидела.

А я глоткою выделывал такие кренделя,

Что стены глохли и собаки выли.

А она шептала, тля,

Тихо, нежно, смеха для

Тренькала мотивы зоревые.

Какая ж тут заря, когда без просыпу туманы

И не видать огней за белой пеленой.

Канавы залиты водой,

И подорожники уже не лечат раны.

Какая ж тут заря!

Зачем шутила ты, гитара, надо мной?

Я был и защитник, и судья, и прокурор.

Ох, она виляла и юлила.

Но был коротким разговор,

И на расправу был я скор.

И вот ждала обманщицу могила.

А песни, ею созданные, плакали: «Прости!»

Мол, душу отогрей жестокосердную.

И, ломая руки, мною недоношенный стих

«Милосердия, — кричал, — милосердия!»

Ну как же тут простить,

Когда без малого лет двадцать

Я поверял ей все и чуть еще,

И слезы ярости со щек текли на талии трех граций…

Ну как же тут простить,

Когда я на полу и смерть открыла счет.

Расстрелял.

Покойницу стаканом помянул.

Как-никак, а мне была она подругой.

Лег без простыни, вздохнул

И, намаявшись, уснул,

Но вскочил под утро от испуга.

Какая ж тут заря, когда без просыпу туманы

И не видать огней за белой пеленой.

Канавы залиты водой,

И подорожники уже не лечат раны.

Какая ж тут заря!

Зачем шутила ты, гитара, надо мной?

Мен кеше гитарамның сынамасын ұйымдастырдым

Және оны ату жазасына кесті.

Даусымды өзгертті

Ол бұтақтарды кесіп тастады

Мен сонша жыл отырдым.

Мен осындай кәмпиттерді бір жұтып қойдым,

Қабырғалар саңырау, иттер айқайлады.

Ол сыбырлады, тли,

Тыныш, ақырын, күлу үшін

Тренкала таңының мотивтері.

Оянбай тұман басқан бұл жерде таңның атысы қандай

Және ақ перденің артындағы жарықтарды көрмеу.

Арықтар суға толып,

Ал жолжелкен енді жараларды емдемейді.

Бұл жерде таң атты!

Неге менімен қалжыңдадың, гитара?

Қорғаушы да, судья да, прокурор да болдым.

Әй, ол дірілдеп, бұртиды.

Бірақ қысқа әңгіме болды

Ал мен тез жауап қайтардым.

Ал енді бейіт алдамшыны күтіп тұрды.

Ал оның жасаған әндері: «Кешіріңіз!» деп жылады.

Тас жүректі жылытатын сияқты.

Әне, қолымды сығып, шала өлеңім

«Мейірімділік», - деп айқайлады ол, «мейірім!»

Жарайды, мен қалай кешіремін

Жиырма жылдай болғанда

Мен оған бәріне сендім және одан да көп,

Ал, ашудың жасы үш рақымның беттерінен беліне дейін аққан...

Жарайды, мен қалай кешіремін

Мен еденде жатқанда есеп ашты.

Ату.

Ол марқұмды стақанмен еске алды.

Өйткені ол менің досым еді.

Жаппай жатып, күрсініп

Ол жуынып, ұйықтап қалды,

Бірақ қорқыныштан таңертең секіріп кетті.

Оянбай тұман басқан бұл жерде таңның атысы қандай

Және ақ перденің артындағы жарықтарды көрмеу.

Арықтар суға толып,

Ал жолжелкен енді жараларды емдемейді.

Бұл жерде таң атты!

Неге менімен қалжыңдадың, гитара?