Старый конь - Александр Розенбаум

Целовались парочки на лавочках, мимо них,

Королева улицы, ты шла в очках дымчатых.

Водопад золотой лился с плеч,

Унося с собой слух и речь.

Выпустил стрелу свою чудесную Купидон,

Пел в душе моей чуть-чуть надтреснуто баритон.

И слегка кругом шла голова.

Ну, что с того, что мне полста два?

Припев:

А старый конь — он, детка, борозды не портит.

Старый конь «в законе» — он, вообще, не пашет,

Любит он побегать по росе и я за это свой червонец отвисел.

Платьице просвечивало тонкое под дождём.

В подворотне солнца мы с девчонкою подождём.

Запишу телефон — может быть,

Этот вечер ей негде жить.

Двум дворовым псам трамвай звонки давал, рвал стоп-кран,

А я в уме, в какой пойти — прикидывал — ресторан.

Раньше был каждый рад мне кабак,

А нынче на дверях молодняк.

Припев:

А старый конь — он, детка, борозды не портит.

Старый конь «в законе» — он, вообще, не пашет,

Любит он побегать по росе и я за это свой червонец отвисел.

Распалив себя до невозможности — ах, любовь!

-

Я прочёл ей очень осторожный стих из Рембо.

Но ответ просвистел, словно бич:

«Шёл бы ты домой, старый хрыч!»

Припев:

А старый хрыч идёт туда, куда он хочет,

Ведь старый конь «в законе» — где-то он философ.

И если обломалось мне сейчас,

Я знаю точно, будет лучше через час!

И если обломалось мне сейчас,

Я знаю точно, будет лучше через час!

Ерлі-зайыптылар орындықтарда сүйісіп, олардың жанынан өтті,

Көше ханшайымы, түтін көзілдірікпен жүрдің.

Иықтарынан төгілген алтын сарқырама,

Өзімен бірге есту және сөйлеу.

Ол өзінің керемет жебесін Купида атты,

Аздап жарылған баритон жанымда ән салды.

Ал менің басым аздап айналды.

Ал, мен жарты жүз екі болсам ше?

Хор:

Ал кәрі жылқы – ол, балақай, борозды бұзбайды.

Кәрі жылқы «құда» - ол әдетте жер жыртпайды,

Ол шық арқылы жүгіргенді жақсы көреді, сол үшін мен алтын сынығымнан айырылдым.

Жұқа көйлек жаңбырда жарқырап тұрды.

Күннің шлюзінде қыз екеуміз күтеміз.

Мен телефонды жазып аламын - мүмкін

Бүгін кешке оның тұратын жері жоқ.

Трамвай екі аула итіне қоңырау шалып, тоқтау кранын жыртып тастады,

Ал мен қай мейрамханаға барсам екен деп ойладым – деп ойладым.

Бұрын бәрі маған тавернаға риза болды,

Енді есік алдында бір жас жігіт тұр.

Хор:

Ал кәрі жылқы – ол, балақай, борозды бұзбайды.

Кәрі жылқы «құда» - ол әдетте жер жыртпайды,

Ол шық арқылы жүгіргенді жақсы көреді, сол үшін мен алтын сынығымнан айырылдым.

Өзін-өзі мүмкін болмайтын дәрежеге дейін өртеп жіберген - ау, махаббат!

-

Мен оған Римбодан өте мұқият өлең оқыдым.

Бірақ жауап қамшының сабындай ысқырды:

— Үйіңе баруың керек, кәрі бейбақ!

Хор:

Ал кәрі бейбақ қалаған жеріне барады,

Өйткені, кәрі ат «құда» – бір жерде философ.

Егер мен қазір үзілсем,

Мен анық білемін, бір сағаттан кейін жақсы болады!

Егер мен қазір үзілсем,

Мен анық білемін, бір сағаттан кейін жақсы болады!