Серафимыч - Александр Розенбаум

На перрон, полный семечек, подавали состав,

Алкаши-шикеревичи занимали места.

Молодые, красивые лезли мы в эшелон.

Николай Серафимович, твой был первый вагон.

Рвали струны безжалостно не за тыщи — за грош,

За спасибо-пожалуйста — да их в стакан не нальёшь.

Белой ночью, чуть кремовой, «Парус» плыл по реке.

Николай Хризантемович расцветал в кабаке.

Жемчугами ты сыпал, касаясь рукой струн серебряных,

И «карась» золотой всё клевал и клевал до утра.

«Три семёрки» разлив по стаканам на невском поребрике,

Закрывали мы счёт, добавляя ещё по сто грамм.

В тихой роще осиновой, пот стирая с лица,

Николай Хиросимович разрывал нам сердца.

Не дремотный трамвая сыч — три копейки билет,

Николай Нидвораевич, ты был в масть нам и в цвет.

На сегодняшних «вёслах» артисты лабают известные,

Но до «пара» такого никто из крутых не дорос.

Где-то там позади лихо катит дрезина с маэстрами,

Безуспешно пытаясь догнать твой, Резан, паровоз.

В небо с криком отчаянным птичья стая ушла.

Не хватало печали нам… Коля, что за дела?!

Плач свечей парафиновых, загрустил Ленинград…

Николай Серафимович, до свидания, брат.

Угорают банкиры, по киру целуясь с клиентами,

И братва за слова отвечает, как в лучшие дни.

Все равны — что в парных, что в пивных — пред магнитными лентами,

На которых твоя, Серафимыч, гитара звенит.

Тұқымға толы платформада композиция ұсынылды,

Орындарына маскүнемдер-шікеревичтер жайғасты.

Жас, сұлу, эшелонға көтерілдік.

Николай Серафимович, сіздің бірінші вагоныңыз болды.

Олар жіпті мың үшін емес - бір тиын үшін аяусыз үзді,

Рахмет, өтінемін, оларды стақанға құймаңыз.

Аппақ түнде сәл кілегейлі «Желкен» өзен бойымен қалықтады.

Николай Хризантемович тавернада гүлденді.

Сіз інжу-маржан құйып, күміс жіптерді қолыңызбен ұстадыңыз,

Ал алтын сазан таң атқанша шұбыра берді.

«Үш жетілік» Невский жиегіндегі стақандарға құйылып,

Тағы да жүз грамм қосып есепшотты жаптық.

Тыныш көктерек тоғайында, бетіңізден терді сүртіп,

Николай Хирошимович жүрегімізді жаралады.

Ұйқысыз трамвай үкі емес - билеті үш тиын,

Николай Нидвораевич, сіз біздің түсіміз бен костюмімізде болдыңыз.

Бүгінгі «ескектерде» атақты суретшілер еңбек етуде,

Бірақ кереметтердің ешқайсысы мұндай «буға» жеткен жоқ.

Бірде артта маэстралары бар троллейбус айналады,

Сенің тепловозыңды қуып жетуге сәтсіз әрекет, Резан.

Үйір-үйір құстар үнсіз жылап аспанға аттанды.

Бізге мұң жетіспеді... Коля, не болды?!

Парафин шырақтарының жылағаны Ленинградты мұң етті...

Николай Серафимович, сау бол, ағайын.

Банкирлер өліп жатыр, клиенттерді кірде сүйіп жатыр,

Ал ең жақсы күндердегідей сөзге ағалар жауапты.

Барлығы тең - бу бөлмелерінде, сыра бөлмелерінде - магниттік таспалардың алдында,

Сенің, Серафимыч, гитара шырылдап тұр.