Рождение стихов - Александр Розенбаум

Я срок переходил.

Под сердцем плод тяжелый.

Боюсь, что мертвое

Рожу теперь дитя.

А доктора мои — ханыги и пижоны,

Им не понять самим, чего они хотят.

А коль стихи умрут,

Свет белый не обидев,

Так для чего живет

Тот, кто грешил в ночи,

Тот, кто ласкал перо,

В нем женщину увидя,

И кто, прикуривая, пальцы жег

На пламени свечи?

Стихи стучатся в мир

Доверчиво и властно,

Они ломают кость

И выгрызают плоть.

Но не родиться им —

Все потуги напрасны, (*)

И леденит мне грудь

Сыновнее тепло.

Я схваток не боюсь,

Как избавленья жду их От всенощных моих

Болезненных толчков.

Я не хочу нести

Кладбищенскую тую

На холмик мертворожденных стихов.

Все к лучшему идет:

Идущий да обрящет.

Но что обрящет он,

Во мне сидящий плод?

А телефон молчит,

И пуст почтовый ящик —

У докторов моих

Полно других забот.

(*) Вариант строки: Потуги все напрасны,

Мен мерзімнен өттім.

Ұрықтың жүрегінің астында ауыр.

Мен өлді деп қорқамын

Мен қазір балалымын.

Менің дәрігерлерім екіжүзділер мен жігіттер,

Олар не қалайтындарын түсінбейді.

Ал өлеңдер өлсе,

Ренжітпей ақ жарық

Сонда ол не үшін өмір сүреді?

Түнде күнә жасаған адам

Қалам сипап отырған

Оның ішінде әйелді көріп,

Ал кім, жанып, саусақтарын күйдірді

Шамның жалында ма?

Өлеңдер дүниені дүбірлетеді

Сенімді және күшті

Олар сүйекті сындырады

Және етін кеміріп тастаңыз.

Бірақ оған туылмау үшін -

Барлық әрекеттер бекер, (*)

Және кеудемді салқындатады

Жылулық.

Мен ұрыстан қорықпаймын

Түнгі сергектігімнен олардың құтылуын қалай күтемін

Ауырсынатын соққылар.

Мен алып жүргім келмейді

Туя зираты

Өлі туылған өлеңдер үйіндісінде.

Барлығы жақсылыққа қарай жүреді:

Жүрген адам ән салады.

Бірақ ол не табады

Менің ішімде отырған ұрық бар ма?

Ал телефон үнсіз

Ал пошта жәшігі бос -

Менің дәрігерлерімде

Басқа да көптеген уайымдар.

(*) Опция сызығы: әрекеттердің бәрі бекер,