Проводы - Александр Розенбаум

Месяц-князь, разлучник, тает над крыльцом,

Налетели тучи, сиротеет дом.

Во широко поле, злую сторону

Провожала Поля мужа на войну.

В грудь ему упала, разум позабыв.

«Что же ты так мало мужем мне побыл,

Только две и помню ноченьки-ночи,

Ох, куда ж ты, милый», — горлицей кричит.

И, котомку скинув, обнял он жену:

«За тебя иду я биться на войну.

За дедов, за хаты, да, за родимый край,

За малых ребяток, да, хлеба каравай.

Ох, тяжка ты, доля, лить на фронте кровь,

Прощевайте, Поля, свидимся ли вновь?

Коль удача будет, то вернусь живым,

Ну, а нет, то быть мне вечно молодым».

На дорожку-нитку ветер налетел,

А на ту калитку ворон чёрный сел.

Этот день случился много лет назад,

За погостом скрылся молодой солдат.

Этот день случился много лет назад…

Да не возвратился до сих пор солдат…

Ай ханзада, ғашық құс, подъезде ериді,

Бұлт үйірілді, Үй жетім қалды.

Кең өрісте, жаман жағы

Ол Павелді күйеуіне соғысқа шығарып салды.

Санасын ұмытып, кеудесіне түсті.

«Неге менің күйеуім болдың?

Тек екеуі, мен түндерді, түндерді есіме аламын,

О, қайдасың, қымбаттым, - деп айқайлайды ол көгершінмен.

Сөмкесін лақтырып, әйелін құшақтап:

«Сен үшін мен соғысқа барамын.

Аталар үшін, саятшылықтар үшін, иә, туған жер үшін,

Кішкентай балаларға, иә, бөлке нан.

Әй, қиынсың, бөліс, майданда қан төгу,

Қош бол, Филдс, біз тағы кездесеміз бе?

Сәттілік болса, аман ораламын,

Жарайды, жоқ, онда мен мәңгі жас боламын.

Жіп жолында жел соқты,

Ал сол қақпаға қара қарға отырды.

Бұл күн көп жылдар бұрын болған

Жас солдат шіркеу ауласының артына тығылды.

Бұл күн көп жылдар бұрын болған...

Иә, солдат әлі оралған жоқ ...