Посвящение посвящающим - Александр Розенбаум

А как помер соловей с криком: «Падлы вы!" —

Так слетелись воробьи, гарь лампадная.

Порасселся на шестках гость непрошенный

На поминках поклевать хлеба крошево.

Что ж вы, соколы, в пуху оборзевшие,

На едином на духу песни спевшие?

Зачирикали теперь, ох и твари вы,

Непродажного его отоварили.

Да как ловко, со слезой да с картинками:

Вот он с бабой, да мотив между снимками.

Потрясли худым крылом у проектора,

Почирикали чуть-чуть и уехали.

Обложили свои чресла подушками —

Не дай Бог упасть из дела верного,

А уж поверьте, как чирикали Пушкину,

Ну, а песню-то сложил только Лермонтов.

Вот вы скажете: «А ты, ты что делаешь?»

А я так, граждане, скажу: «Наболело ведь!

Вот не лили б воробьи слез за тризною,

Я б пера не заточил, да ни в жизни бы!»

Бұлбұл қалай өлді: «Ей, бейбақтар!» -

Сонымен торғайлар ағылды, шамның шұңқыры.

Бағанаға шақырылмаған қонақ отырды

Еске алу кезінде ұнтақталған нанды шегеді.

Сен несің, сұңқарлар, үлбіреген,

Сол рухта ән айттыңыз ба?

Қазір твиттерде, ей, жаратылыстар,

Сату мүмкін емес, ол сатып алынды.

Иә, қандай ақылды, көз жасымен және суреттерімен:

Міне, ол әйелмен, иә, кадрлар арасындағы мотив.

Олар проекторға жіңішке қанатты сілкіп тастады,

Олар аздап шырылдап, кетіп қалды.

Белдерін жастықпен жапты -

Алла тағала мүміндердің жолынан адассын,

Маған сеніңіз, Пушкин твиттерде жазғандай,

Әнді тек Лермонтов шығарды.

Сонда сіз: «Ал сіз не істеп жатырсыз?» дейсіз.

Ендеше, азаматтар, айтарым: «Ауырды!

Мұнда торғайлар тойға көз жасын төкпейді,

Мен қаламымды ұштамас едім, бірақ өмірімде ешқашан!