Похмелье - Александр Розенбаум

Среди ночи просыпаюсь от удушья,

Проклинаю телефонные звонки.

Ты выламываешь двери в мою душу,

А в свою врезаешь новые замки.

Капли в раковину падают уныло,

С пьяным постоянством звонаря,

Утром, уходя, лицо умыла,

Как дождём Цветной бульвар заря.

На столе разодранная нитка

Бус коралловых, разорванных в сердцах.

Ты мне ночью показалась нимфой,

Пот лизавшей с моего лица.

А в «мешках"под чёрными глазами

С жадностью накопленная боль,

Что сравнима только с образами,

Источающими Господа любовь.

Уходи, бродяга не для счастья.

Вон какое солнце на дворе.

Да и день последнего причастья

Мне определён в календаре.

Уходи, нельзя быть обручённой

С тем, кого ты любишь свысока.

К этой жизни вместе ни причём мы —

Ты и вечно пьяный музыкант.

Түн ортасында тұншығып оянамын,

Мен телефон қоңырауларына қарғыс айтамын.

Сен менің жанымның есіктерін бұзасың,

Ал сіз өзіңіздің құлыптарыңызға жаңа құлыптар қойдыңыз.

Тамшылар раковинаға өкінішпен түседі,

Қоңыраудың маскүнемдігімен,

Таңертең кетіп, бетімді жудым,

Жаңбыр сияқты Цветной бульварында таң.

Үстел үстіндегі жыртылған жіп

Жүректерде жыртылған маржан моншақтар.

Түнде сен маған нимфа болып көріндің,

Бетімнен тер шықты.

Ал қара көздің астындағы «сөмкелерде».

Ашкөздікпен жиналған ауырсыну,

Оны тек суреттермен салыстыруға болады,

Иеміздің сүйіспеншілігін төгу.

Кет, қаңғыбас, бақыт үшін емес.

Ауладағы күнге қара.

Иә, және соңғы кездесу күні

Бұл күнтізбеде маған тағайындалған.

Кет, құда түсуге болмайды

Жоғарыдан сүйген адамыңызбен.

Екеуміздің бұл өмірге еш қатысымыз жоқ -

Сіз және мәңгілік мас музыкант.