По снегу, летящему с неба - Александр Розенбаум

По снегу, летящему с неба,

Глубокому белому снегу,

В котором лежит моя грусть,

К тебе, задыхаясь от бега,

На горе своё тороплюсь.

Под утро земля засыпает

И снегом себя засыпает,

Чтоб стало кому-то тепло.

Лишь я, от тоски убегая,

Молю, чтоб меня занесло.

И каналы тянут руки серые ко мне.

И в ладонях их уже не тает белый снег.

И в ладонях их уже не тает белый снег.

Сыграйте мне, нежные скрипки.

Светает.

Написан постскриптум,

И залит обрез сургучом.

Пора, грянет выстрел, и, вскрикнув,

Я в снег упаду на плечо.

Хочешь, эту песню не слушай.

Дверью хлопну — легче не станет.

Только не бередь мою душу.

Только не тревожь мои раны.

Снова с неба падают звёзды,

Снова загадать не успею.

Жить мне вроде бы и не поздно…

Только просто так не сумею.

Аспаннан ұшқан қармен,

Ақ қалың қар

онда менің мұңым жатыр,

Жүгіруден тұншыққан саған,

Мен тауыма асығамын.

Таңертең жер ұйқыға кетеді

Қармен жауып,

Біреуді жылы сезіну үшін.

Тек мен ғана, мұңдан қашып,

Алып кетсем деп дұға етемін.

Ал арналар сұр қолдарын маған қарай тартып жатыр.

Ал аппақ қар енді олардың алақанында ерімейді.

Ал аппақ қар енді олардың алақанында ерімейді.

Мені ойнаңыз, нәзік скрипкалар.

Жарық болып жатыр.

Постскрипт жазылған,

Және кесілген тығыздағыш балауызбен толтырылған.

Уақыт келді, оқ тиіп, айқайлап,

Иығымдағы қарға құлаймын.

Қаласаң бұл әнді тыңдама.

Мен есікті тарс еткіземін - бұл оңай болмайды.

Тек жанымды алма.

Тек менің жараларымды мазалама.

Аспаннан тағы да жұлдыздар түсіп жатыр

Мен енді болжай алмаймын.

Менің өмір сүруім әлі де кеш емес сияқты...

Мен мұны істей алмаймын.