Песня о гончаре - Александр Розенбаум

Жил старик, колесо крутил,

Целый век он кувшин лепил, свой

На ветрах замешивал воздух.

И скрипел друг, гончарный круг,

Тихо пел рано поутру он

Старый мудрец талым звёздам:

«Ты вертись, крутись, моё колесо,

Не нужны мне ни вода, ни песок,

Напоит людей росой мой кувшин,

Мой серебряный кувшин.

Будет лёгким он, как крик птичьих стай,

И прозрачным, будто горный хрусталь.

Тоньше самой тонкой струнки души

Будет лунный мой кувшин».

Годы шли, спину сгорбили,

Круг скрипел, ветры гордые, взвив,

Затихали в пальцах покорно.

И смеясь, а что худого в том,

Люд кричал: «Сумасшедший он!»

—

Но в ответ шептал старец вздорный:

«Ты вертись, крутись, моё колесо,

Не нужны мне ни вода, ни песок,

Напоит людей росой мой кувшин,

Мой серебряный кувшин.

Будет лёгким он, как крик птичьих стай,

И прозрачным, будто горный хрусталь.

Тоньше самой тонкой струнки души

Будет лунный мой кувшин».

Зло своё кто осудит сам?

Раз в сто лет чудо сбудется, и

Засверкал кувшин круторогий.

Полон был до краёв водой,

Голубой ледяной росой.

Пей,

Путник, он стоит у дороги.

И теперь зависть белая,

И теперь люди веруют,

И чудеса в цене потеряли.

А дожди грустной осенью

С неба ветром доносят нам

Лишь обрывки песенки старой:

«Ты вертись, крутись, моё колесо,

Не нужны мне ни вода, ни песок,

Напоит людей росой мой кувшин,

Мой серебряный кувшин.

Будет лёгким он, как крик птичьих стай,

И прозрачным, будто горный хрусталь.

Тоньше самой тонкой струнки души

Будет лунный мой кувшин».

Онда бір қария өмір сүрді, ол дөңгелекті айналдырды,

Бүкіл ғасыр бойы құмыраны мүсіндеді, оның

Желдерге ауаны илеген.

Ал дос сықырлады, қыш дөңгелегі,

Таңертең тыныш ән айтты

Қарт данышпан еріген жұлдыздарға:

«Сен айналасың, айналасың, менің дөңгелегім,

Маған су да, құм да керек емес

Менің құмырам адамдарға шық ішеді,

Менің күміс құмырам.

Бұл құстардың үйірлерінің айқайындай жеңіл болады,

Және мөлдір, рок-кристалдай.

Жанның жіңішке жіпінен де жіңішке

Менің ай құмырасым болады.

Жылдар өтті, еңкейіп,

Шеңбер сықырлады, мақтаныш желдер ысқырды,

Саусақтарда баяу басылды.

Ал күліп, оның не зияны бар

Жұрт: «Жынды екен!» деп айқайлады.

—

Бірақ жауап ретінде абсурд қарт сыбырлады:

«Сен айналасың, айналасың, менің дөңгелегім,

Маған су да, құм да керек емес

Менің құмырам адамдарға шық ішеді,

Менің күміс құмырам.

Бұл құстардың үйірлерінің айқайындай жеңіл болады,

Және мөлдір, рок-кристалдай.

Жанның жіңішке жіпінен де жіңішке

Менің ай құмырасым болады.

Өзінің жамандығын кім өзі соттайды?

Ғажайып жүз жылда бір рет орындалады және

Тік мүйізді құмыра жарқ етті.

Ол суға толы болды,

Көк мұзды шық.

Іш

Саяхатшы, ол жолдың бойында тұр.

Ал енді ақ қызғаныш

Ал қазір халық сенеді

Ал ғажайыптар өз бағасын жоғалтты.

Ал мұңды күзде жаңбыр жауады

Аспаннан жел бізге жеткізеді

Ескі әннің үзінділері ғана:

«Сен айналасың, айналасың, менің дөңгелегім,

Маған су да, құм да керек емес

Менің құмырам адамдарға шық ішеді,

Менің күміс құмырам.

Бұл құстардың үйірлерінің айқайындай жеңіл болады,

Және мөлдір, рок-кристалдай.

Жанның жіңішке жіпінен де жіңішке

Менің ай құмырасым болады.