Обыск - Александр Розенбаум

Снова травы с утра

Клонит ветер-негодник.

В предрассветной степи ни огня.

Не убили вчера,

Не убьют и сегодня,

Только завтра застрелят меня.

Знаю, завтра последнюю песню спою я

У излучины быстрой реки,

А потом приодену рубаху льняную,

И упрутся мне в спину штыки.

Не велю рук вязать

Да платок намотать

на глаза,

Не люблю боли ждать

в темноте:

Не видна в ней слеза.

Распахну грудь и солнцу отдам,

И улыбку подставлю лучам.

Не люблю боли ждать

в темноте:

Не видна в ней слеза.

Снова с ордером на обыск ко мне в душу постучались,

Понятые нахально застыли в дверях.

Снова зубы сжал, зверею до озноба, до рычанья,

Снова в сердце будут рыться, как в носильных вещах.

Снова баба в фартук ткнется, ситец тушью испоганит,

И девчонка моя в угол забьется в тоске.

И пойдут они, ребята, по груди моей ногами,

Оставляя грязь на ребрах, будто на половике.

Кулаки сожму покрепче:

Ордер есть — я чту законы,

Понятому, что постарше,

предложу табурет.

Будет все ему полегче

Глазом зрить, как бьет поклоны

За меня моя маманя

в тридцать пять неполных лет.

Неужели не устали

вы от трупов, геростраты?

Неужели вам не снится

мертвечина по ночам?

Снова падают на землю

слова верные солдаты,

Неужели вам не слышится,

как дети их кричат?

Таңертең қайтадан шөптер

Бейшара жел соғып тұр.

Таң алдындағы далада от емес.

Кеше өлтірген жоқ

Олар бүгін де өлтірмейді

Ертең ғана олар мені атып тастайды.

Мен ертең соңғы әнді айтатынымды білемін

Жылдам өзеннің бұрылысында,

Сосын мен зығыр көйлек киемін,

Ал штыктар менің арқама жабысады.

Мен қол тоқуды бұйырмаймын

Иә, орамал ораңыз

көзге

Мен ауыруды күткенді ұнатпаймын

қараңғыда:

Оның ішінде жыртылу байқалмайды.

Кеудемді ашып, күнге беремін,

Ал мен сәуленің орнына күлкі қоямын.

Мен ауыруды күткенді ұнатпаймын

қараңғыда:

Оның ішінде жыртылу байқалмайды.

Тағы да іздеу ордерімен олар менің жанымды қағып кетті,

Куәгерлер ұятсыз есік алдында қатып қалды.

Ол тағы да тістерін түйіп, айуан сияқты дірілдеп,

Олар тағы да киетін заттар сияқты жүректі ақтарады.

Әйел қайтадан алжапқышқа жабысады, чинт сиямен ластанады,

Ал қызым қиналып бір бұрышқа тығылады.

Олар барады, балалар, менің кеудеме аяқтарымен,

Қабырғаға кір қалдыру, кілемшеге түскендей.

Мен жұдырығымды қаттырақ қысамын:

Ордер бар - мен заңдарды құрметтеймін,

Мұны үлкенірек түсініңіз

Мен табуретканы ұсынамын.

Оған бәрі оңайырақ болады.

Садақтарды қалай соғатынын көру үшін көзбен

Мен үшін анам

толық емес отыз бес жаста.

Шаршаған жоқсың ба

сен мәйіттерденсің бе, герострати?

Сіз армандамайсыз ба

түнде өлді ме?

Қайтадан жерге құлады

сөздері адал жауынгерлер,

Сіз естімейсіз бе

олардың балалары қалай айғайлайды?