На дороге жизни - Александр Розенбаум

В пальцы свои дышу —

Не обморозить бы.

Снова к тебе спешу

Ладожским озером.

Долго до утра в тьму зенитки бьют,

И в прожекторах «Юнкерсы» ревут.

Пропастью до дна раскололся лёд,

Чёрная вода, и мотор ревёт:

«Вправо!»

…Ну, не подведи,

Ты теперь один правый.

Фары сквозь снег горят,

Светят в открытый рот.

Ссохшийся Ленинград

Корочки хлебной ждёт.

Вспомни-ка простор шумных площадей,

Там теперь не то — съели сизарей.

Там теперь не смех, не столичный сброд —

По стене на снег падает народ — голод.

И то там, то тут в саночках везут голых.

Не повернуть руля,

Что-то мне муторно…

Близко совсем земля,

Ну, что ж ты, полуторка?..

Ты глаза закрой, не смотри, браток.

Из кабины кровь, да на колесо — ала…

Их ещё несёт, а вот сердце — всё.

Стало.

Мен саусақтарыма дем аламын -

Мұздамас еді.

Мен саған тағы асығамын

Ладога көлі.

Таң атқанша зениттік зеңбіректер қараңғылыққа оқ жаудыруда,

Ал прожекторларда Юнкерлер гүрілдейді.

Төменгі тұңғиық мұзды жарды,

Қара су, мотор гуілдеп:

«Дұрыс!»

...Жарайды, мені ренжітпе

Енді сіз оң жақта жалғызсыз.

Фаралар қар арқылы жанып тұрады

Олар ашық ауызға жарқырайды.

Кішірейген Ленинград

Нанның қыртысын күтуде.

Шулы алаңдардың кеңдігін есте сақтаңыз,

Ол жерде қазір бұрынғыдай емес — олар сисарларды жеді.

Қазір күлкі жоқ, елордалық төбелес жоқ -

Адамдар қабырғадан қарға құлап жатыр - аштық.

Ал мұнда-мұнда жалаңаш адамдарды шанамен алып келеді.

Руль дөңгелегін бұрмаңыз

Мені бір нәрсе мазалайды...

Жерге жақын

Ал, сен несің, жарымжан?..

Көзіңді жұмы, қарама, ағайын.

Ұшқыш кабинасынан қан бар, бірақ дөңгелекте – ала...

Олар әлі де тасымалданады, бірақ жүрек бәрі.

айналды.