Глухари - Александр Розенбаум

Глухари на токовище бьются грудью до крови,

Не на шутку расходились — быть бы живу…

Так и мы когда-то жили, от зари и до зари,

И влюблялись, и любили — мчались годы с той поры.

Мчались годы, стёрлись клювы, раны зажили давно,

Только шрамы доброй памятью остались.

А рябину всю склевали да порвали на вино,

Но кто помнил — прилетали на знакомое окно.

Тянет осенью из леса… Дом, над крышей вьётся дым…

И антоновка созрела, пожелтела…

Оглянуться не успел я — друг мой Вовка стал седым,

А ведь тоже, было дело, передёргивал лады.

На болотах всё как прежде, крылья хлопают вдали,

Всё буянят, всё расплёскивают удаль.

Ну, а я уже не буду — занавесочку спалил —

И то вспомню, то забуду, как за птичками ходил.

Глухари на токовище бьются грудью до крови,

Не на шутку расходились — быть бы живу…

Так и мы когда-то жили, от зари и до зари,

И влюблялись, и любили — мчались годы с той поры.

Ағымдағы каперкайл қан кеткенше кеуделерін ұрады,

Біз шынымен келіспедік - егер мен тірі болсам ...

Біз бір кездері таңнан таңға дейін өмір сүрдік,

Және олар ғашық болды және сүйді - сол кезден жылдар жүгірді.

Жылдар жылжып, тұмсықтар тозды, жаралар жазылды баяғыда,

Тек тыртықтары жақсы есте қалды.

Олар тау күлінің бәрін жұлып алып, шарапқа айналдырды.

Бірақ кім есіне алды - олар таныс терезеге ұшып кетті.

Күзде орманнан тартады... Үй, төбені түтін бұрады...

Ал Антоновка пісіп, сарғайып кетті ...

Менің артыма қарауға уақытым болмады - менің досым Вовка ағарды,

Бірақ ол да солай болды, ол дірілдерді дір еткізді.

Батпақтарда бәрі бұрынғыдай, қанаттары алыста,

Барлығы дау-дамай, бәрі батыл шашып жатыр.

Мен шымылдықты өртеп жібердім -

Содан кейін есіме түсіп, құстардың артынан қалай барғанымды ұмытамын.

Ағымдағы каперкайл қан кеткенше кеуделерін ұрады,

Біз шынымен келіспедік - егер мен тірі болсам ...

Біз бір кездері таңнан таңға дейін өмір сүрдік,

Және олар ғашық болды және сүйді - сол кезден жылдар жүгірді.