Если было бы можно - Александр Розенбаум

Ах, если было бы можно, я б всю жизнь свою промотал у цыган,

Ах, если было бы можно, я б все деньги свои промотал у цыган,

Я б ночами гулял, золотое вино лил рекою в стакан.

Ах, если было бы можно, я б всю душу свою промотал у цыган.

Я бы пел у костра и под бубена звон там с цыганкой плясал,

Я бы звёзды ловил, что упали с небес, и в костёр их бросал.

И какой-нибудь цыган, уставший до слёз по любви тосковать,

Научил бы меня с перебором, как он, на гитаре играть.

Припев:

Нет без степи тишины, искры пламени нужны, а мне — боль моя.

Пусть болит моя душа, потихоньку, не спеша, сердце выточит.

Пусть бередит, ворожит, а ты пляши, цыган, пляши, рвётся ниточка, жизни ниточка.

И среди пляски той я бы голову вдруг на руки уронил,

Задохнулся б от слёз, и что было со мной, я б навек позабыл.

Запестрели бы платья, зазвенели мониста, я б обнял чей-то стан…

Ах, если было бы можно, я б всю жизнь свою промотал у цыган.

Запестрели бы платья, зазвенели мониста, я б обнял чей-то стан…

Ах, если было бы можно, я б все деньги свою промотал у цыган.

Сердцу горячо — как жить?

Смуглое плечо позовёт за собой в табор на ножи.

Где, кому ты гадаешь, степная дочь, вечно пьяная солнцем, хмельная в дождь?

Хороводит лугами сестрёнка твоя — заря, а костры горят, горят.

Припев:

Ветер тополь раскачал, да расцвечены в ночах плечи смуглые.

Ярко вспыхнет береста, где ж ты, огненная?

Стань мне подругою.

Ночь, прошу, не бей кнутом, не забыть вовек потом муки смертные,

Не забыть кибиток скрип да как порвались от тоски струны верные, струны верные.

Әй, мүмкін болса, өмірімді сығандармен өткізер едім,

Әй, мүмкін болса, сығандардың бар ақшасын шашар едім,

Түнде серуендеймін, Өзендей алтын шарапты стақанға құйып.

Әй, мүмкін болса, сығандармен жан-тәнімді сарп етер едім.

Мен оттың жанында ән айтып, сығанмен билейтін едім.

Аспаннан түскен жұлдыздарды ұстап алып, отқа тастар едім.

Кейбір сығандар, махаббатты аңсаудың көз жасынан шаршады,

Ол маған өзі сияқты дөрекі күшпен гитарада ойнауды үйретер еді.

Хор:

Даласыз тыныштық жоқ, жалынның ұшқындары керек, менің дертім керек.

Жаным ауырсын, ақырын, ақырын, жүрегім ойып кетеді.

Қозғалсын, сәуегейлік айтсын, ал сендер билейсіңдер, сығандар, билеңдер, жіп үзілсін, өмірдің жібі.

Сол бидің ортасында мен кенеттен басымды қолыма түсіретінмін,

Көз жасымнан тұншығып, басымнан өткен оқиғаны ұмытар едім.

Көйлектер түрлі-түсті болар еді, монист дірілдейді, мен біреудің денесін құшақтайтын едім ...

Әй, мүмкін болса, бүкіл өмірімді сығандармен өткізер едім.

Көйлектер түрлі-түсті болар еді, монист дірілдейді, мен біреудің денесін құшақтайтын едім ...

Әй, мүмкін болса, сығандардың бар ақшасын шашып кетер едім.

Жүрек ыстық - қалай өмір сүру керек?

Қара иық сізді пышақ лагеріне шақырады.

Үнемі күнге мас болып, жаңбырда сусыған дала қызы кім деп ойлайсың?

Сіздің қарындасыңыз шалғынды билейді - таң, ал оттар жанады, жанады.

Хор:

Жел теректі тербетіп, түнде қара иықтар боялған.

Қайың қабығы жарқырап жанар, Қайдасың, отты?

Менің досым бол.

Түн, өтінемін, қамшымен ұрма, мәңгі ұмытпа өлім азабын,

Вагонның сықырлағанын және сағыныштан адал жіптердің қалай үзілгенін, адал жіптерді ұмытпаңыз.