Дорога на Ваганьково - Александр Розенбаум

Над заснеженным садиком одинокий фонарь,

И, как свежая ссадина, жжёт мне сердце луна.

В эту полночь щемящую, не заказан мне путь

На Ваганьково кладбище, где он лёг отдохнуть.

Я пойду, слыша плач иных, инквизиторских стран,

Мимо тел раскоряченных, мимо дыб и сутан.

Долго будет звенеть ещё тех помостов пила…

Я пойду, цепенеющий, от величия зла.

Пистолеты дуэльные различаю во мгле,

Два поэта застрелены и не на папской земле.

Офицерам молоденьким век убийцами слыть.

Ах, Володя, Володенька, а нам кого обвинить?

И во взгляде рассеянном возле петли тугой

Промелькнёт вдруг Есенина русочубая боль.

Рты распахнуты матерно, вижу пьяных господ

Над заблёванной скатертью велемировских од.

Вижу избы тарусские, Комарова снега,

Две великие, русские, две подруги богам.

Дом на спуске Андреевском, где доска, кто в нём жил?

Но мы всё же надеемся, в грудь встречая ножи.

Проплывают видения и хочу закричать:

«Родились не злодеями, так доколе ж нам лгать?»

Я стою перед «Банькою», я закончил свой путь,

Я пришёл на Ваганьково, где он лёг отдохнуть.

Қар басқан бақтың үстінде жалғыз шырақ,

Ал жаңа піскен көгергендей, ай жүрегімді өртеп жібереді.

Осы ауыр түн ортасында маған жол бұйырмаған

Ол демалуға жатқан Ваганково зиратында.

Мен барамын, басқа, инквизиторлық елдердің зарын естіп,

Жайылған денелерден, сөрелер мен кассолардан өткен.

Ұзақ уақыт бойы бұл ормандардың арасы шырылдайды ...

Мен кетемін, жансыздан, Жамандықтың ұлылығынан.

Мен тапаншаларды қараңғыда ажыратамын,

Папа топырағында емес, екі ақын атылды.

Жас офицерлер қанішер ретінде белгілі.

Әй, Володя, Володенка, біз кімге кінәліміз?

Және бір қараған кезде тар ілмектің қасында шашыраңқы

Есенин кенет қызыл сыздап ауырады.

Ауыз ашылады ұятсыз, Көремін мас мырзалар

Велемир одаларының құсқан дастарханының үстінде.

Мен Таруса саятшылықтарын, Комаров қарын көремін,

Екі ұлы, орыс, құдайдың екі досы.

Андреевский Спусктегі үй, онда кім тұрған тақта қайда?

Бірақ біз әлі де үміттенеміз, кеудедегі пышақтармен кездесу.

Көріністер қалқып кетеді, мен айқайлағым келеді:

«Біз зұлым болып туылған жоқпыз, сонда біз қашанғы өтірік айтамыз?»

Мен «Банканың» алдында тұрмын, мен жолымды аяқтадым,

Мен Ваганкового келдім, ол жерде демалуға жатты.