18 лет спустя - Александр Розенбаум

Иногда в денёк погожий, длинный,

Два червонца оборвав с куста,

Не забыв о веточке жасмина,

Я иду по памятным местам.

Там, где полусонная гнедая

Издали махала мне хвостом,

Там теперь моторами чихают

Несколько простуженных авто.

Извозчик постарел, и я тоже,

Где гражданин тот, что сорил вишней?

А та, к которой так спешил, Боже,

Давно уже не за меня вышла.

Я сажусь на лавочку у дома,

Он своих старушек пережил.

А у крыш, до одури знакома,

Стая голубиная кружит.

Нам теперь судьба так редко дарит

Эти удивительные дни,

Так давай, извозчик, покемарим,

Не на облучке, уж, извини.

Приятель, я тех давних дней пленник,

А фаэтона нет, денник брошен.

Давай, приятель, не жалей денег,

Пойдём помянем-ка твою лошадь.

Извозчик, отвези меня, родной!

Я, как ветерок, всегда был вольным.

Пусть стучат копыта дробью по мостовой,

Но, чур, не бить коня — ему же больно!

Кейде жақсы, ұзақ күнде,

Бұтадан екі алтын кесіп алып,

Жасмин бұтағын ұмытпай,

Мен есте қалатын жерлерге барамын.

Жартылай ұйықтап жатқан шығанақ қайда

Алыстан маған құйрығын бұлғап,

Қазір түшкіретін моторлар бар

Бірнеше суық көліктер.

Жүргізуші қарт, мен де

Шие шашқан азамат қайда?

Ал мен асыққан Құдайым,

Ол маған үйленбегеніне көп болды.

Мен үйдің жанындағы орындыққа отырамын,

Ол кемпірлерінен асып түсті.

Төбелерде, ақымақ таныс,

Көгершіндер тобы айналып жүр.

Енді тағдыр бізге сирек береді

Бұл таңғажайып күндер

Келіңіздер, таксиші, покемар ойнаймыз,

Сәуледе емес, кешіріңіз.

Досым, мен сол ескі күндердің тұтқынымын,

Ал фаэтон жоқ, дүңгіршек қараусыз қалған.

Кел, досым, ақшаны аяма

Жүр, атыңды еске алайық.

Жүргізуші, мені ал, жаным!

Мен, жел сияқты, әрқашан еркін болдым.

Тротуарда тұяқ оқ атсын,

Бiрақ, есiңiзге келiп, атты ұрмаңыз – ауырады!