Островитянка - Александр Кутиков

Вот она, от мира вдалеке

На песке вновь рисует чье-то имя

Шлейф небес сжав в руке.

Ей не слышен даже океан

Сквозь туман видно яхту

И красив как юный бог, капитан.

В блеске света

В синем шелке волн

С нею он,

Но как прежде, голос улиц глушит сон

Хрупкий сон

Міне, ол әлемнен алыс

Құмға тағы да біреудің атын салады

Қолыңызда аспанның пойызы.

Ол тіпті мұхитты да естімейді

Тұман арқылы яхтаны көруге болады

Және жас құдайдай әдемі, капитан.

Жарық жалында

Толқындардың көк жібегінде

Онымен ол

Бірақ бұрынғыдай көшенің дауысы ұйқыны басады

нәзік арман