Wir Ertrunkenen - Agrypnie

Beständig erschallt das tiefe Grollen als Vorbote des Sturms

Schwer hängen die Wolken am von Blitzen gezeichneten Horizont

Wir bieten trotzig dem nahenden Ungetüm die Stirn

Gleichwohl wissend ist unser Schicksal doch schon lange besiegelt

Ein letztes Loblied auf unbeugsamen Mut

Ein letzter Schluck benetzt brennend die Khle

Ein letztes Blcken der Zähne ins Angesicht des Schnitters

Ein letzter Blick schweift gedankenvoll gen weit entfernter Heimat

Ohrenbetäubendes Kreischen gefriert uns das Blut in den Adern

Kaltschnäuzig peitscht uns wütend der Regen

Das erfrorene Fleisch von den Knochen

Laut ächzend bricht das modernde Holz

Die See empfängt uns mit offenen Armen

Die Hoffnung versinkt in den Fluten

Das Tritonshorn erklingt aus der dunklen Tiefe

Und unerbittlich durchflutet die See unsere krampfenden Körper

Endlose letzte Sekunden im aussichtslosen, ungleichen Kampf

Unsere Schreie ersterben in rauen Kehlen

Die Kälte raubt uns die Sinne

Gnadenvoll empfängt uns die Dunkelheit

Versöhnlich zeigt sich die ruhende See bei Morgengrauen

Die bittenden Blicke sehnsüchtig rastend am goldenen Horizont

Stunden um Stunden schwindet die brüchige Zuversicht

Und mit dem letzten Lichtstrahl des Tages

Erlischt auch der eisernste Glaube

Тұңғиық дүбірі дауылдың хабаршысы ретінде үнемі естіледі

Бұлттар найзағаймен белгіленген көкжиекте қатты ілініп тұр

Біз жақындап келе жатқан құбыжықпен қарсы тұрамыз

Соған қарамастан, біздің тағдырымыз әлдеқашан мөрленген

Қажымас батылдыққа соңғы әнұран

Соңғы жұтым жанып тұрған салқындықты ылғалдандырады

Орақшының бетіндегі соңғы тістері

Алыстағы атамекенге соңғы ойлы көзқарас

Құлақ айғайлар қанымызды тамырымызда мұздатады

Жүзі салқын, жаңбыр бізді қаһарлы қамшымен соғады

Сүйектерден мұздатылған ет

Шіріген ағаш қатты ыңылдап сынып кетеді

Теңіз бізді құшақ жая қарсы алады

Үміт тасқынға батады

Қараңғы қойнаулардан конус дыбысы естіледі

Теңіз тынымсыз толып жатқан денемізді басып жатыр

Үмітсіз, тең емес күрестегі шексіз соңғы секундтар

Біздің айқайларымыз дөрекі тамақтан өледі

Суық біздің сезімімізді жоғалтады

Қараңғылық бізді әдемі қарсы алады

Тыныш теңіз таң ата кешірімді болып көрінеді

Жалыну алтын көкжиекте сағынышпен демалып жатқан көрінеді

Сағат сайын нәзік сенім азаяды

Және күннің соңғы сәулесімен

Тіпті ең темірдей сенім де сөнді