Skulptur aus Eis - Agrypnie

Unzählig die endlos verwinkelten Gänge

Kein Weg führt mich zurück zur letzten Gabelung

Die hohen Mauern erstrecken sich unüberwindbar bis weit zum Horizont

Von jenseits der Korridore erklingen dumpf entfernte Geräusche

Mein Blick durchdringt nur vereinzelt

Die so rar gesäten, eingelassenen gläsernen Wände

Deine zärtliche Hand berührt zaghaft das Glas von der anderen Seite

Kaum erwidere ich deine Geste, gefriert die Fläche unter meiner eiskalten Hand

Jäh erblasst dein schönes Antlitz, geebnet von mir deinen Weg in den Tod

Glanzlos deine einst strahlenden Augen, dein Körper gefriert zur Skulptur aus

Eis

Wie das eines Fremden erscheint dir dein Leben

Beim Blick auf die vielen Jahre zurück, du erhoffst zu erwachen im Damals

Doch verloren für immer die scheinbar so sorglose Zeit

Und jeder Schritt gewinnt immer mehr an Bedeutung

Der Druck lastet schwer auf dir, einsam der Weg deiner Entscheidungen

Verwirrt und ohne Ziel wie das im Käfig siechende Tier

Kein Leuchtfeuer erhellt die im Schatten liegenden Pfade

Deine Bewegungen führen dich scheinbar vorwärts

Doch einzig und alleine trittst du für immer auf der Stelle

Unerbittlich verfolgt mich das grausame Bild deines Todes

Nagend zwingt mich die bodenlose Schuld in die Knie

Schwindend mein Wille weiter durch die einsamen Gänge zu ziehen

Unaufhörlich kriecht die eisige Kälte in meinen gegeißelten Körper

Meine Bewegungen ersterben, der Lebensstrom versiegt

Unbeschritten und für immer im Dunklen die noch vor mir liegenden Gänge

Сансыз орама дәліздер

Ешбір жол мені соңғы шанышқыға қайтармайды

Биік қабырғалар көкжиекке дейін еңсерілмейтіндей созылып жатыр

Дәліздердің арғы жағынан күңгірт, алыстан дыбыстар естіледі

Менің көзқарасым анда-санда ғана түседі

Өте сирек, шөгілген шыны қабырғалар

Сіздің нәзік қолыңыз әйнекті екінші жағынан қорқады

Мен сенің қимылыңды қайтарған бойда мұздай қолымның астында беті қатып қалады

Кенеттен сұлу жүзіңіз бозарып, өлімге жолыңызды мен тегістедім

Бір кездегі жарқыраған көздерің мұңайып, денең мүсінге айналады

Мұз

Сіздің өміріңіз бейтаныс адамның өміріне ұқсайды

Көп жылдарды еске алсаңыз, өткенді оятуға үміттенесіз

Бірақ соншалықты алаңсыз уақытты мәңгілікке жоғалтты

Әр қадамның маңыздылығы арта түседі

Қысым сізге ауыр тиеді, шешімдеріңіздің жолы жалғыз

Тордағы жануар сияқты абдырап, мақсатсыз

Ешбір маяк көлеңкелі жолдарды жарықтандырмайды

Сіздің қозғалыстарыңыз сізді алға жетелейтін сияқты

Бірақ сен мәңгілік орнында тұрған жалғыз адамсың

Сіздің өліміңіздің қатыгез суреті мені тынымсыз мазалайды

Қиындық мені тізе бүктіреді

Жалғыз дәліздерден өтуге деген ерік-жігерімді жоғалтып

Мұзды суық менің желбіреген денеме тынымсыз енеді

Қозғалысым өшеді, өмір ағыны құрғайды

Қадамсыз және мәңгі қараңғыда дәліздер алдымда