За окошком свету мало - Валентина Толкунова

За окошком свету мало,

Белый снег валит, валит.

А мне мама, а мне мама

Целоваться не велит.

Говорит: «Не плачь – забудешь!»

Хочет мама пригрозить.

Говорит: «Кататься любишь,

Люби саночки возить».

Говорит серьезно мама.

А в снегу лежат дворы.

Дней немало, лет немало

Миновало с той поры.

И ничуть я не раскаюсь,

Как вокруг я погляжу,

Хоть давно я не катаюсь,

Только саночки вожу.

За окошком свету мало,

Белый снег опять валит.

И опять кому-то мама

Целоваться не велит.

Терезенің сыртында аз жарық

Ақ қар жауады, түседі.

Ал анам, анам

Сүйісуге болмайды.

Ол: «Жылама – ұмытасың!» дейді.

Анам қорқытқысы келеді.

Ол: «Сен мінгенді жақсы көресің,

Шана алып жүруді ұнатады.

Анам байсалды.

Ал аулалар қар астында жатыр.

Көптеген күндер, көп жылдар

Содан бері кеткен.

Ал мен мүлде өкінбеймін

Мен айналаға қарағанымда

Көптен атқа мінбегеніме қарамастан

Мен тек шанамен жүремін.

Терезенің сыртында аз жарық

Ақ қар қайтадан жауады.

Тағы да біреудің анасы

Сүйісуге болмайды.